حسین سالار قلبها
زانوهامو بغل کرده بودمو نشته بودم کنار دیوار
دیدم یه سایه افتاد روم
سرم رو آوردم بالا
نگاه کرد تو چشمام، از خجالت آب شدم
تمام صورتم عرق شرمندگی پر کرد
گفت:تنهایی
گفتم:آره
گفت:دوستات کوشن؟
گفتم: همشون گذاشتن رفتن
گفتی: تو که می گفتی بهترین هستن!
گفتم:اشتباه کردم
گفتی: منو واسه اونا تنها گذاشتی
گفتم:نه
گفتی:اگه نه،پس چرا یاد من نبودی؟
گفتم:بودم
گفتی:اگه بودی،پس چرا اسمم رو نبردی ؟
گفتم:بردم، همین الان بردم
گفتی:آره،الان که تنهایی،وقت سختی
گفتم:.....(گر گرفتم از شرم-حرفی واسه جواب نداشتم)
-سرمو اینداختم پایین-گفتم:آره
گفتم:تو رفاقتت کم آوردم،منو بخش
گفتی:ببخشم؟
گفتم:اینقدر ناراحتی که نمی بخشی منو؟ حق داری
گفتی:نه! ازت ناراحت نبودم! چیو باید می بخشیدم؟
تو عزیز ترینی واسم،تو تنهام گذاشتی اما تنهات نذاشته بودمو نمی ذارم
گفتم:فقط شرمندتم
گفتی:حالا چرا تنها نشستی؟
گفتم:آخه تنهام
گفتی:پس من چی رفیق؟
من که گفتم فقط کافیه صدا بزنی منو تا بیام پیشت
من که گفتم داری منو به خاطر کسایی تنها می ذاری که تنهات می ذارن
اما هر موقع تنها شدی غصه نخور،فقط کافیه صدا بزنی منو
من همیشه دوست دارم،حتی اگه منو تنها بزاری،
همیشه مواظبت بودم،تو با اونا خوش بودی،منو فراموش کردی تو این خوشی
اما من مواظبت بودم،آخه رفیقتم،دوست دارم
دیگه طاقت نیاوردم،بغض کردمو خودمو اینداختم بغلت،زار زدم،گفتم غلط کردم
گفتم شرمنده ام،گفتم دوست دارم،گفتم دستمو رها نکن که تو خودم گم بشم
گفتم دوست دارم...
گفتم: داد می زنم تو بهترین رفیقیییییییییییییییی
بغلت کردم گفتم:تو بن بست رفیقی
یک کلام،خدا تو بهترینی
دیدم یه سایه افتاد روم
سرم رو آوردم بالا
نگاه کرد تو چشمام، از خجالت آب شدم
تمام صورتم عرق شرمندگی پر کرد
گفت:تنهایی
گفتم:آره
گفت:دوستات کوشن؟
گفتم: همشون گذاشتن رفتن
گفتی: تو که می گفتی بهترین هستن!
گفتم:اشتباه کردم
گفتی: منو واسه اونا تنها گذاشتی
گفتم:نه
گفتی:اگه نه،پس چرا یاد من نبودی؟
گفتم:بودم
گفتی:اگه بودی،پس چرا اسمم رو نبردی ؟
گفتم:بردم، همین الان بردم
گفتی:آره،الان که تنهایی،وقت سختی
گفتم:.....(گر گرفتم از شرم-حرفی واسه جواب نداشتم)
-سرمو اینداختم پایین-گفتم:آره
گفتم:تو رفاقتت کم آوردم،منو بخش
گفتی:ببخشم؟
گفتم:اینقدر ناراحتی که نمی بخشی منو؟ حق داری
گفتی:نه! ازت ناراحت نبودم! چیو باید می بخشیدم؟
تو عزیز ترینی واسم،تو تنهام گذاشتی اما تنهات نذاشته بودمو نمی ذارم
گفتم:فقط شرمندتم
گفتی:حالا چرا تنها نشستی؟
گفتم:آخه تنهام
گفتی:پس من چی رفیق؟
من که گفتم فقط کافیه صدا بزنی منو تا بیام پیشت
من که گفتم داری منو به خاطر کسایی تنها می ذاری که تنهات می ذارن
اما هر موقع تنها شدی غصه نخور،فقط کافیه صدا بزنی منو
من همیشه دوست دارم،حتی اگه منو تنها بزاری،
همیشه مواظبت بودم،تو با اونا خوش بودی،منو فراموش کردی تو این خوشی
اما من مواظبت بودم،آخه رفیقتم،دوست دارم
دیگه طاقت نیاوردم،بغض کردمو خودمو اینداختم بغلت،زار زدم،گفتم غلط کردم
گفتم شرمنده ام،گفتم دوست دارم،گفتم دستمو رها نکن که تو خودم گم بشم
گفتم دوست دارم...
گفتم: داد می زنم تو بهترین رفیقیییییییییییییییی
بغلت کردم گفتم:تو بن بست رفیقی
یک کلام،خدا تو بهترینی
نوشته شده در جمعه 90 آبان 6ساعت
ساعت 11:59 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید
ایران الگوی پیشرفت و ترقی برای تمام کشورهای جهان اسلام است.
ایران در 32 سال اخیر در عرصه های مهمی همچون اقتصادی، صنعتی، فناوریهای پیشرفته ، علمی و فرهنگی پیشرفت زیادی کرده است.
حتی آمریکا و متحدان غربی این کشور که مخالفان سنتی جمهوری اسلامی ایران محسوب می شوند ،به پیشرفت این کشور اعتراف می کنند.
این امر نشانگر محاسبات غلط آمریکا در باره حکومت ایران و بویژه نقش اسلام در حکومت و جامعه می باشد.
آمریکا و متحدان غربی اش انتظار داشتند که ایران بدنبال فشارهای این کشورها در اوایل انقلاب اسلامی دچار واپس گرایی شده و روند پیشرفت آن سیر قهقرایی در پیش گیرد که این پیش بینی غلط از آب در آمد.
امام خمینی (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در موفقیت های این کشور و تبدیل انقلاب اسلامی به یک الگو برای حکومت ، نقش محوری ایفاء کرد و وی با اتکاء به نیروی الهی این پیروزی را برای ایران به ارمغان آورد.
این رویدادها حاکی از بیداری اسلامی در جهان بویژه در منطقه خاورمیانه است.
ملت های منطقه از زندگی تحت یوغ دیکتاتورها خسته شده اند و ما هر روز شاهد فریادهای اعتراض آمیز آنها هستیم.
مردم منطقه در اعتراضات خود ، انقلاب اسلامی ایران را الگو قرار داده اند.
هنگامی که مردم ترکیه از دیکتاتوری نظامی خلاص شدند، این کشور بزرگ جایگاه شایسته خود را در جهان اسلام باز یافت.
ابتکار عالی جمهوری اسلامی ایران و شخص امام خمینی (ره) : جهان اسلام امروز بیش از هر زمان دیگری به وحدت و یکپارچگی نیاز دارد.
ایران هر سال در ایام هفته وحدت و همزمان با سالگرد میلاد پیامبر اکرم (ص) ، کنفرانس هایی برای وحدت مسلمانان برگزار که برای امت اسلامی جهانی اهمیت فراوان دارد.
مسلمانان باید به این ندا پاسخ شایسته دهند و صفوف خود را برای مقابله با چالش های معاصر یکپارچه سازند
نوشته شده در دوشنبه 90 آبان 2ساعت
ساعت 12:46 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید
آیات القرمزی و پدرش حسن یوسف القرمزی پس از آزادی
نوشته شده در دوشنبه 90 آبان 2ساعت
ساعت 12:34 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید
قصیدة : زنزانتی میدان لؤلؤتی
بسمِ الإلهِ مخافتی ورجائی
وبمحمدٍ والعترةِ النجباءِ
وإلیک یاربی خضعتُ تضرعاً
لتعیننی فی رحلةِ اللأواءِ
لا..لستُ أکتب بالدموعِ رسالتی
دمعی یثیرُ شماتةَ الأعداءِ
لاتسألوا عن وقتِ نظمِ قصیدتی
فالشمسُ حلمٌ والصباحُ مسائی
یا یوسفُ الصدّیق فسّر محنتی
ألمُ السیاطِ وصعقةُ الاعضاءِ
اُنثى..ورعبُ..والعذابُ..ووحدتی
زنزانتی کالجبِ بالظلماءِ
یالیتنی!! مصلوبةٌ،،منسیةٌ
والطیرُ تأکلنی،،لعُظمِ بلائی
أنا لستُ یائسةٌ،فروحی حرةٌ
لکنّ جسمی لایطیقُ عنائی
یالیتنی مسبیةٌ مع زینبٍ
فتعیننی لو جاءنی أعدائی
أنا لستُ مریم فالملاکُ یزورها
"یالیتنی..."2 قالت بلا استحیاءِ
وهتفتُ..یارباهُ!!من فُرطِ الأسى
أولستَ تسمعُ صرختی ودعائی
فکأنما الملکوتُ أرسلَ نفحةً
بتوسلی ،، بروائعِ الأسماءِ
أبصرتُ فی قلبی سماءَ طهارةِ
العذراءِ ، والزهراءِ ، والحوراءِ
فاستیقظت روحی وکلُ جوانحی
وجوارحی انتفضت على أرزائی
وتهجدت شفتایَ بالآیاتِ
وابتهجت بشعرِ الثورةِ الغنّاء
أ نا لستُ راکعةً لمخلوقٍ..بلى
للهِ..للشعبِ العظیمِ ولائی
إن أکرهونی باعتذارٍ حسبهم
اللهُ یعلمُ نیتی وبلائی
والشعبُ ثارَ ولن یُصدّقَ مکرَهم
ألله أکبرُ ،، ثورةٌ بسمائی
زنزانتی میدانُ لؤلؤتی أنا
أفدیکِ یا حریتی بدمائی
***
میدان لولوء من، زندان من است1
به نام خداوندی که ترسم از او و امیدم به اوست
و به نام محمد و خاندان پاکان
و پروردگارا به بارگاه تو فروتنانه گریه می کنم
که در این سفر کمکم کنی و پناهم باشی
نه ... نامه ام را با اشک هایم نمی نویسم
اشک من، زخم زبان دشمنانم را زیاد می کند
از زمان نوشتن شعرم سوال نکنید
چرا که دیدن خورشید برای من مثل یک رویا، و روز برای من مثل شب است
ای یوسف صدیق! رنج مرا ببین
و همچنین درد شلاق و شوک وارد شده به اعضایم را
زن بودن و وحشت و عذاب و تنهاییم را نگاه کن
زندان من مانند قطعه ای از تاریکی است
ای کاش! من مصلوب بودم، فراموش شده بودم
و پرندگان مرا می خوردند، از بس که مصیبتم گران است
من نا امید نیستم. روح من آزاد است
اما جسمم نمی تواند بارم را به دوش کشد
ای کاش من به همراه زینب اسیر شده بودم
که هرگاه دشمنانم به سویم می آمدند، او یاریم می کرد
من مریم نیستم که فرشته ها به دیدنم بیایند
و مانند او بگویم : "ای کاش..."2 ، بله من شرم می کنم از این قیاس
و از شدت غم فریاد می زنم : خدایا
آیا فریاد و دعای مرا نمی شنوی؟
باز هم از ملکوت نسیمی برایم بفرست
به توسل من و به اسم های بزرگی که بر زبان دارم
که در در دل خود آسمان پاکی را ببینم
"عذرا" و "زهرا" و "حورا" را
تا روحم و همه ی اعضایم آرامش پیدا کنند
و بدنم به سرنوشتم خو بگیرد
و لبهایم با آیات قرآن شب زنده داری کنند
و با شعر و آواز به انقلاب امید ببخشند
آری ... من در برابر هیچ آفریده ای خم نمی شوم
کرنش کردن من فقط در برابر خدا و مردم بزرگوار است
اگر مرا مجبور به عذرخواهی کردند، همین بس است برایشان
که خداوند از نیت و مصیبت من آگاه است
مردم انقلاب کرده اند و مکر آنها را نمی پذیرند
خدا بزرگ تر است و انقلاب موفق می شود
میدان لولوء من زندان من است ... و من
با خون هایم فدای تومی شوم ای آزادگی من!
وبمحمدٍ والعترةِ النجباءِ
وإلیک یاربی خضعتُ تضرعاً
لتعیننی فی رحلةِ اللأواءِ
لا..لستُ أکتب بالدموعِ رسالتی
دمعی یثیرُ شماتةَ الأعداءِ
لاتسألوا عن وقتِ نظمِ قصیدتی
فالشمسُ حلمٌ والصباحُ مسائی
یا یوسفُ الصدّیق فسّر محنتی
ألمُ السیاطِ وصعقةُ الاعضاءِ
اُنثى..ورعبُ..والعذابُ..ووحدتی
زنزانتی کالجبِ بالظلماءِ
یالیتنی!! مصلوبةٌ،،منسیةٌ
والطیرُ تأکلنی،،لعُظمِ بلائی
أنا لستُ یائسةٌ،فروحی حرةٌ
لکنّ جسمی لایطیقُ عنائی
یالیتنی مسبیةٌ مع زینبٍ
فتعیننی لو جاءنی أعدائی
أنا لستُ مریم فالملاکُ یزورها
"یالیتنی..."2 قالت بلا استحیاءِ
وهتفتُ..یارباهُ!!من فُرطِ الأسى
أولستَ تسمعُ صرختی ودعائی
فکأنما الملکوتُ أرسلَ نفحةً
بتوسلی ،، بروائعِ الأسماءِ
أبصرتُ فی قلبی سماءَ طهارةِ
العذراءِ ، والزهراءِ ، والحوراءِ
فاستیقظت روحی وکلُ جوانحی
وجوارحی انتفضت على أرزائی
وتهجدت شفتایَ بالآیاتِ
وابتهجت بشعرِ الثورةِ الغنّاء
أ نا لستُ راکعةً لمخلوقٍ..بلى
للهِ..للشعبِ العظیمِ ولائی
إن أکرهونی باعتذارٍ حسبهم
اللهُ یعلمُ نیتی وبلائی
والشعبُ ثارَ ولن یُصدّقَ مکرَهم
ألله أکبرُ ،، ثورةٌ بسمائی
زنزانتی میدانُ لؤلؤتی أنا
أفدیکِ یا حریتی بدمائی
***
میدان لولوء من، زندان من است1
به نام خداوندی که ترسم از او و امیدم به اوست
و به نام محمد و خاندان پاکان
و پروردگارا به بارگاه تو فروتنانه گریه می کنم
که در این سفر کمکم کنی و پناهم باشی
نه ... نامه ام را با اشک هایم نمی نویسم
اشک من، زخم زبان دشمنانم را زیاد می کند
از زمان نوشتن شعرم سوال نکنید
چرا که دیدن خورشید برای من مثل یک رویا، و روز برای من مثل شب است
ای یوسف صدیق! رنج مرا ببین
و همچنین درد شلاق و شوک وارد شده به اعضایم را
زن بودن و وحشت و عذاب و تنهاییم را نگاه کن
زندان من مانند قطعه ای از تاریکی است
ای کاش! من مصلوب بودم، فراموش شده بودم
و پرندگان مرا می خوردند، از بس که مصیبتم گران است
من نا امید نیستم. روح من آزاد است
اما جسمم نمی تواند بارم را به دوش کشد
ای کاش من به همراه زینب اسیر شده بودم
که هرگاه دشمنانم به سویم می آمدند، او یاریم می کرد
من مریم نیستم که فرشته ها به دیدنم بیایند
و مانند او بگویم : "ای کاش..."2 ، بله من شرم می کنم از این قیاس
و از شدت غم فریاد می زنم : خدایا
آیا فریاد و دعای مرا نمی شنوی؟
باز هم از ملکوت نسیمی برایم بفرست
به توسل من و به اسم های بزرگی که بر زبان دارم
که در در دل خود آسمان پاکی را ببینم
"عذرا" و "زهرا" و "حورا" را
تا روحم و همه ی اعضایم آرامش پیدا کنند
و بدنم به سرنوشتم خو بگیرد
و لبهایم با آیات قرآن شب زنده داری کنند
و با شعر و آواز به انقلاب امید ببخشند
آری ... من در برابر هیچ آفریده ای خم نمی شوم
کرنش کردن من فقط در برابر خدا و مردم بزرگوار است
اگر مرا مجبور به عذرخواهی کردند، همین بس است برایشان
که خداوند از نیت و مصیبت من آگاه است
مردم انقلاب کرده اند و مکر آنها را نمی پذیرند
خدا بزرگ تر است و انقلاب موفق می شود
میدان لولوء من زندان من است ... و من
با خون هایم فدای تومی شوم ای آزادگی من!
نوشته شده در دوشنبه 90 آبان 2ساعت
ساعت 12:31 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید
"آیات القرمزی " شاعر زن 20 ساله بحرینی که به علت قرائت شعرش در میان انقلابیون میدان لؤلؤه توسط نیروهای امنیتی منامه دستگیر شده بود پس از آزادی موقت از زندان در گفت‌وگو با خبرنگار بین‌الملل فارس با تاکید بر غیرقانونی بودن بازداشت وی از سوی رژیم آل خلیفه گفت: به شیوه ددمنشانه‌ای توسط نیروهای امنیتی دستگیر و از بدو سوار شدن در خودرو شکنجه‌ها و ضرب و شتم بنده آغاز و تا 9 روز ادامه پیدا کرد.
* هراس منامه از سخن حق
وی با بیان اینکه رژیم آل خلیفه از شنیدن سخنان حق هراس دارد، افزود: سخن حق، حقیقت رژیم منامه را برملا می‌سازد و همین امر باعث شده که این رژیم تا این میزان از گفتن یک شعر و قرائت آن ترس داشته باشد.
* عزم جدی آیات القرمزی برای ادامه دادن مطالبات خود
القرمزی با تاکید بر اینکه روند مبارزاتی خود را ادامه خواهد داد و بازداشت هیچ تأثیری در اراده و تصمیمش نخواهد داشت، تصریح کرد که روزی که شعر مذکور را قرائت کرده، مبارزه با رژیم منامه را به‌عنوان هدف اتخاذ نکرده است؛ بلکه شعرش را به‌منظور مشارکت در احقاق حقوق ملت بحرین سروده است و چنین روندی را ادامه خواهد داد.
* شکنجه‌های طاقت‌فرسا علیه آیات القرمزی
این شاعره بحرینی در پاسخ به سؤالی درباره شکنجه‌هایی که در بازداشتگاه علیه او روا داشته شده است، ضرب و شتم، ناسزا گویی به خود، مذهبش و رهبران معارض، سرد نگه داشتن و نگهداری در مکانی بدبو و کثیف را تنها جزئی از شکنجه‌ها خواند و افزود: ماموران امنیتی بدون هیچ رأفتی بر سر و صورت بنده شلاق می‌زدند و در شکنجه‌ها از شوک الکتریکی استفاده می‌شد.
وی با پرداختن به تحقیر زندانیان توسط رژیم حاکم بحرین گفت: نیروهای امنیتی مرا به ناسزا گفتن به خودم، خانواده‌ام، رهبران معارض و مذهبم وادار می‌کردند. این در حالی است که مجبور بودیم از سران رژیم حاکم تعریف و تمجید کنیم.
* نگهداری در سلول‌های انفرادی تنگ و سرد
القرمزی با بیان اینکه در تمام مدت بازداشت در سلول انفرادی به سر برده است، گفت: در ابتدا در یک اتاق کوچک کثیف و مملو از حشرات که روی در و دیوار آن آثار خون به چشم می‌خورد نگهداری می‌شدم و در آنجا از شدت سرما به خود می‌لرزیدم. این وضعیت برای مدت 9 روز ادامه پیدا کرد.
* آنقدر شکنجه می‌شدیم که به کما میرفتیم
وی از به کما رفتن خود در حین شکنجه پرده برداشت و افزود: گاهی آنچنان بر ما فشار وارد می‌شد که برای مدتی از هوش میرفتیم. زیرا در یک زمان توسط چند زن و مرد به سر و صورتم لگد وارد می‌شد، به‌گونه‌ای که گاهی اوقات شکنجه برای ما غیرقابل تحمل می‌شد.
* آزادی مشروط از زندان تا فراخوان ثانوی
القرمزی با بیان اینکه به‌صورت مشروط از زندان آزاد شده‌ام، گفت: به من خبر داده شد که در این مدت آزادی کاملا تحت نظارتم و از سفر ممنوع هستم. این وضعیت تا زمان برگزاری دادگاه استیناف ادامه خواهد یافت.
* اعتراف‌گیری و پخش فیلم ساختگی از تلویزیون بحرین
وی فیلم اعترافات پخش شده از وی در تلویزیون رسمی دولت بحرین را ساختگی خواند و افزود: هر چند به ما گفتند که این فیلم پخش نمی‌شود ولی می‌دانستم که این فیلم را پخش می‌کنند. در این فیلم طولانی که تنها بخش‌هایی که از آن پخش شدند، سخنان مورد نظر رژیم حاکم به ما تلقین می‌شد و ما مجبور بودیم که همان صحبت‌ها را بر زبان بیاوریم و پس از اتمام فیلمبرداری مورد ضرب و شتم وحشیانه قرار گرفتیم.
این شاعره بحرینی افزود: او به من گفت که این سخنان را بگو و از من خواست تا در نوار ویدئویی طبیعی و راحت ظاهر شوم و البته به من گفتند آنچه تصویربرداری می‌شود در آرشیو می‌ماند و هرگز پخش نخواهد شد. بنابراین بعد از توجیه شدن وارد استودیو شدم و بارها تصویربرداری قطع شد و از من می‌خواستند که طبیعی باشم این در حالی که تنها به خاطر ترس از ماموران سکوت کرده و سعی می‌کردم خودم را آرام نشان دهم.
القرمزی با تکذیب موضوع پشیمانی‌اش از حضور در تظاهرات مردمی بحرین گفت: زمانی صحبت‌های موسوم به اظهار ندامت بر زبان جاری کردم که از سوی 20 نفر که صورت‌هایشان با نقاب پوشانده شده بود تهدید می‌شدم و تنها آن کلمات را بر زبان راندم و هیچ اعتقادی به عذرخواهی از رژیم منامه ندارم.
* سپاس از رسانه‌های ایران به خاطر اطلاع رسانی مناسب
وی با بیان اینکه از استقبال گرم مردم هنگام آزاد شدن از زندان غافلگیر شده‌ام، این لطف مردم را مرهون اطلاع‌رسانی صحیح رسانه‌ها از جمله وسائل ارتباطات جمعی جمهوری اسلامی ایران خواند و افزود: استقبال مردم از بنده همانا استقبال از فعالان مطالبات مردمی ملت بحرین است. در حقیقت اصرار مردم برای رسیدن به خواسته‌هایشان من را بهت‌زده کرده است و استقبالشان از من باعث شده تا سرم را بالا بگیرم.
نوشته شده در دوشنبه 90 آبان 2ساعت
ساعت 12:28 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید
By Ashoora.ir & Night Skin
پیوندها
آرشیو مطالب
آرشیو موضوعی
سایر امکانات
لوگوی دوستان
