خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید 
 و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید 
رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست 
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید 
به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها 
 تپش تبزده ی نبض مرا می فهمید 
آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد 
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید 
 ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم 
هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید 
خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد 
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید 
منکه حتی پی پژواک خودم می گردم 
آخرین زمزمه ام را همه ی شهر شنید.