اَشْهَدُ اَنْ لا اِلـهَ اِلاَّ اللهُ، وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ
گواهى دهم که معبودى نیست جز خداى یگانه اى که شریک ندارد و گواهى دهم که محمّد بنده
وَرَسُولُهُ، وَاَشْهَدُ اَنَّکَ رَسُولُ اللهِ، وَاَنَّکَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللهِ، وَاَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ
و رسول اوست و گواهى دهم که تویى رسول خدا و همانا تویى محمّد بن عبدالله و گواهى دهم که
بَلَّغْتَ رِسالاتِ رَبِّکَ، وَنَصَحْتَ لاُِمَّتِکَ، وَ جاهَدْتَ فى سَبیلِ اللهِ،
رسالت پروردگارت را رساندى و براى امتت خیرخواهى کردى و در راه خدا جهاد کردى
وَعَبَدْتَ اللهَ حَتّى اَتیکَ الْیَقینُ، بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ، وَاَدَّیْتَ
و خدا را پرستش کردى تا مرگت فرا رسید بوسیله حکمت و پند نیک و آنچه را
الَّذى عَلَیْکَ مِنَ الْحَقِّ، وَاَنَّکَ قَدْ رَؤُفْتَ بِالْمُؤْمِنینَ، وَغَلُظْتَ عَلَى
از حق به عهده داشتى ادا کردى و براستى تو نسبت به مؤمنان مهربان و نسبت به کافران
الْکافِرینَ، فَبَلَّغَ اللهُ بِکَ اَفْضَلَ شَرَفِ مَحَلِّ الْمُکَرَّمینَ، اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذِى
سخت گیر بودى خدایت به بهترین شرافت جایگاه گرامیان برساند ستایش خدایى راست که
اسْتَنْقَذَنا بِکَ مِنَ الشِّرْکِ وَالضَّلالَةِ، اَللّـهُمَّ اجْعَلْ صَلَواتِکَ وَصَلَواتِ
ما را بوسیله جناب تو از شرک و گمراهى نجات بخشید خدایا درودهاى خود و درودهاى
مَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبینَ، وَ عِبادِکَ الصّالِحینَ، وَ اَنْبِیآئِکَ الْمُرْسَلینَ، وَاَهْلِ
فرشتگان مقرّبت و بندگان شایسته ات و پیمبران مرسلت و ساکنان
السَّمواتِ وَالاَْرَضینَ، وَمَنْ سَبَّحَ لِرَبِّ الْعالَمینَ مِنَ الاَْوَّلینَ وَالاْخِرینَ،
آسمانها و زمینها و هر که را براى پروردگار جهانیان تسبیح گویند از اوّلین و آخرین همه را یکجا قرار ده
عَلى مُحَمَّد عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ،وَنَبِیِّکَ وَاَمینِکَ وَنَجِیِّکَ،وَحَبیبِکَ وَصَفِیِّکَ،
براى محمّد بنده و رسولت و پیامبرت و امین (بر وحیت) و همرازت و حبیبت و دوست خالص
وَصَفْوَتِکَ وَخآصَّتِکَ، وَخِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ، اَللّهُمَّ وَاَعْطِهِ الدَّرَجَةَ
و برگزیده و مخصوصت و منتخب تو از میان خلقت خدایا به محمّد درجه بلندى عطا فرما
وَالْوَسیلَةَ مِنَ الْجَنَّةِ، وَابْعَثْهُ مَقاماً مَحْمُوداً یَغْبِطُهُ بِهِ الاَْوَّلُونَ وَالاْخِرُونَ،
و مقام وسیله را در بهشت به او بده و به مقام پسندیده اى او را برگزین که غبطه خورند به او اوّلین و آخرین
اَللّـهُمَّ اِنَّکَ قُلْتَ وَلَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جآءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ،
خدایا تو فرمودى «و اگر ایشان در آن هنگام که به خود ستم کردند به نزد تو آیند و از خدا آمرزش خواهند
وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً، وَاِنّى اَتَیْتُ نَبِیَّکَ مُسْتَغْفِرًا
و پیغمبر هم براى ایشان آمرزش بخواهد همانا بیابند خداى را بسیار توبه پذیر و مهربان» و من آمرزش خواهانه به درگاه پیغمبرت آمده
تآئِباً مِنْ ذُنُوبى، وَاِنّى اَتَوَجَّهُ اِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ نَبِىِّ الرَّحْمَةِ، مُحَمَّد صَلَّى اللهُ
و توبه از گناهانم کردم و من به سوى تو به وسیله پیامبرت پیامبر رحمت محمد صلى الله
عَلَیْهِ وَ آلِهِ، یا مُحَمَّدُ إِنِّى اَتَوَجَّهُ اِلَى اللهِ رَبّى وَ رَبِّکَ، لِیَغْفِرَ لى ذُنُوبى.
علیه و آله، روى آوردم و اى محمّد من به سوى خدایى روى آورده ام که پروردگار من و تو است تا بیامرزد گناهانم را.
سپس فرمود: اگر حاجتى دارى، رو به قبله بایست و دو دستت را بالا ببر و حاجتت را طلب کن که امید است برآورده شود ان شاءالله.(9)
5ـ در روایت دیگرى از امام صادق(علیه السلام) در همان کتاب آمده است: پس از فراغت از دعا، نزد منبر بایست و حمد خداى به جاى آور و ثناى او بگو و حاجتت را طلب کن; چرا که رسول الله(صلى الله علیه وآله) فرمود:«مابین قبر من و منبر من، باغى از باغ هاى بهشت است... سپس آنچه خواستى نماز مى خوانى».(10)
6ـ اسحاق بن عمّار مى گوید: خدمت امام صادق(علیه السلام) عرض کردم: سلام مختصر و کوتاهى نزد قبر پیامبر(صلى الله علیه وآله) به من بیاموز، فرمود: بگو:
«أَسْأَلُ اللّهَ الَّذى انْتَجَبَکَ وَ اصْطَفاکَ وَ اخْتارَکَ، وَ هَداکَ وَ هَدى بِکَ، اَنْ یُصلِّیَّ عَلَیْکَ صَلاةً کَثیرةً طَیِّبَةً».(11)
از خداوندى که تو را اختیار کرد و برگزید و هدایت کرد و مردم را نیز بوسیله تو هدایت فرمود چنین مى خواهم که بر تو درود فرستد، درود فراوان و پاکیزه.
7ـ بزنطى از امام رضا(علیه السلام) سؤال مى کند که سلام بر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) چگونه است؟ فرمود: مى گویى:
«اَلسَّلامُ عَلى رَسُولِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ اللّه، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مُحَمَّدَ بْنَ عَبْدِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خِیَرَةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حَبیبَ اللهِ ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا صَفْوَةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیَکَ یا اَمینَ اللهِ، أَشْهَدُ أَنَّکَ رَسُولُ اللهِ، وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ، وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ نَصَحْتَ لاُِ مَّتِکَ، وَ جاهَدْتَ فی سَبیلِ رَبِّکَ، وَ عَبَدْتَهُ حَتّى أَتاکَ الْیَقینُ، فَجَزاکَ اللهُ أَفْضَلَ ما جَزى نَبِیّاً عَنْ أُمَّتِهِ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد، أَفْضَلَ ما صَلَّیْتَ عَلى إِبْراهیمَ وَ آلِ إبْراهیمَ، إِنَّکَ حَمیدٌ مَجیدٌ».(12)
8ـ در مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله) نماز زیاد بجا آورده شود که به فرموده رسول خدا(صلى الله علیه وآله) : یک رکعت نماز در آن معادل هزار رکعت در مساجد دیگر است و نماز در مسجدالحرام برابر هزار نماز در مسجد من (مسجد النبى) است (یعنى ثواب یک میلیون نماز دارد).(13)

بر هر مسلمانى ـ خصوصاً بر حجّاج خانه خدا ـ مستحب مؤکّد است، زیارت قبر رسول مکرّم(صلى الله علیه وآله) در مدینه منوّره، و روایات زیادى درباره فضیلت زیارت آن حضرت وارده شده که از آن جمله است:
1ـ امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «امام حسین(علیه السلام) از رسول الله(صلى الله علیه وآله) سؤال کرد: پاداش زائر شما چیست؟ فرمود: فرزندم! کسى که در حیات یا ممات من، مرا زیارت کند، یا پدرت را و یا برادرت را و یا خودت را زیارت کند، بر من لازم است که در روز قیامت زیارتش کنم تا او را از گناهانش رهایى بخشم»; (کانَ حَقّاً عَلَىَّ أَنْ أَزُورَهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ، حَتّى أُخَلِّصَهُ مِنْ ذُنُوبِهِ).(1)
2ـ در روایات متعدّدى آمده است که اگر کسى با خلوص نیّت به زیارت قبر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) برود، آن حضرت شفیع او در قیامت مى شود و ان شاءالله وارد بهشت مى گردد.(2)
3ـ زیارت قبر رسول الله(صلى الله علیه وآله) معادل حجّ مقبولى است که به همراه آن حضرت بجا آورده شود.(3)
4ـ فرمود: «کسى که در حیات یا پس از مرگم مرا زیارت کند، روز قیامت در جوار من خواهد بود»; (کانَ فِی جَوارِی یَوْمَ الْقِیامَةِ).(4)
5ـ رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «ما بَیْنَ بَیْتی وَ مِنْبَری، رَوْضَةٌ مِنْ رِیاضِ الْجَنَّةِ...; میان خانه و منبر من، باغى از باغ هاى بهشت است...».(5)
6ـ مرحوم صدوق از امیرمؤمنان على(علیه السلام) روایت کرده که فرمود: «حجّ خود را با زیارت حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) کامل کنید; چرا که ترک زیارتش بى وفایى و خلاف ادب است».(6)

 

نوشته شده در چهارشنبه 91 بهمن 25ساعت ساعت 4:38 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید