در سی و یکم شهریورماه سال 1359 در شرایطی که جمهوری اسلامی نوپای، پس از گذشت نزدیک به یک سال و اندی استقرار، سرآغاز حاکمیت قانونی و نهادهای انقلابی در ارکان دولت اسلامی به حساب میآمد، به ناگاه همسایه غربی براساس فرصتطلبی و خصلت دستنشاندگی خود بر آن شد که مطامع و خواستههای جاهطلبانه خود را از طریق جنگی ظالمانه و تجاوزی ناخواسته بر کشور ایران و مردم آن تحمیل کند. ارتش عراق که براساس محاسبات دقیق وضعیت و شرایط داخلی و بیرونی جمهوری اسلامی فتح یک هفتهای تهران را تعقیب مینمود، در روزها ینخست تجاوز بیآنکه با مانعی جدی در مرزها برخورد کند گستاخانه به قلمرو جمهوری اسلامی ایران هجوم آورد و همچنان به پیش میراند، تا آنجا که خود را در پشت اهواز و خرمشهر دیده و با مشاهده این اوضاع به تداوم تجاوز راغبتر گردیده بود. از آن پس بود که خلق حماسهها آغاز شد. حضور مردم در مقابل یورش متجاوزان از برگهای زرین انقلاب است. زنان گرچه از حضور در صحنه و خط مقدم معاف بودند، ولی با شروع جنگ، این شیردلان شهرهای مرزی در جنوب و غرب کشور بودند که در هجوم ناجوانمردانه خصم در کنار مردان خود قدم به قدم با بعثیها درگیر شدند و در راه دفع شرارت دشمن از وطن، خانواده و جان خویش مایه نهادند.