انسان بر مبنای فطرت «کمال جوی » خود همواره در جست و جوی الگوهای عینی در دسترس است. از این رو هر کس را دارای «کمالات» ببیند می کوشد کمالات او را در خود نیز بنا کند. اما آنچه مهم است این است که فرد چه چیزهایی را کمال و چه کسی را الگو می داند. به یقین کسی که رفتار شیطانی دارد اگر چه ممکن است برای افرادی به عنوان الگو قرار گیرد اما طبیعتا پیروان خود را به سوی همان رفتار قهقرایی می برد. از سوی درگر «اسوه های حسنه ای» که « حیات ربانی» دارند می توانند پیروان خود را به سوی کمال واقعی هدایت کنند.