در جزیر ه ی مینو...
                                نخلها ایستاده میمیرند...
                               دل بر آتش نهاده میمیرند...
                                 در هوای بهار آزادی...                 
                                 به فضا پر گشاده میمیرند...
                                حسرتا، لاله های باغ مراد...
                                که زمادر نزاده میمیرند...
                                عاشقان در میان سنگر خون...
                                به نماز ایستاده میمیرند...
                                جرعه نوش مِی اَلَستی عشق...
                                نه به سودای باده میمیرند...
                                  این خدا باوران به بام شرف...
                                 پا به عزت نهاده میمیرند...
                                 آری این راست قامتان جهان...
                                 کی زپا اوفتاده میمیرند؟... 

نوشته شده در جمعه 90 آذر 25ساعت ساعت 1:14 صبح توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید