خدایا گرچه من غرقاب دردم                             برای تشنگان کاری نکردم
صغیران را همه بی تاب دیدم                            صدای العطش هرجا شنیدم
دگر از بودن خود شرم دارم                               که آبی بهر این طفلان ندارم
مرا لب تشنگان دامن گرفتند                             توان و تاب را از من گرفتند
ز یک سو تشنه لب گلزار زهراست                     به یک سو آب هم محصوراعداست
یتیمان را ز غم لبها به جان است                        تمام دشت پر از کوفیان است
به روی خیمه راه آب بستند                              دل اطفال پیغمبر شکستند
به چشمان همه اشکی نمایان                         ز اشک تشنگان پرگشته دامان
همه گریان به فکر آب بودند                             به گرد اصغر بی تاب بودند
یکی بی تاب تر از دیگران بود                            زمین افتاده بود و نیمه جان بود
صغیران را به آبی وعده دادم                             شتابان خویش تا علقم رساندم
لبانم خشک بود و کام من خشک                      خم من خشک بود و جام من خشک
سواران راه را بر من ببستند                             به هرجا در کمین من نشستند
زگرد خویش آنان را چو راندم                             شتابان خویش تا علقم رساندم
چو یادی ز آن همه بی تاب کردم                        به یک دم مشک خود پر آب کردم
حرم شد کعبه آمال عباس                               دلا خون گریه کن بر حال عباس 
سواران، راه بر او سد نمودند                            همه بر قتل او آماده بودند
زهر سو، سوی او تیری رها شد                        به تیغی دستش از پیکر جدا شد
جلوتر رفت تا دست دگر داد                              وفا در وصف او تکبیرسر داد
نه ممکن بود آرد تا حرم آب                               صدا می آمد از طفلان بی تاب 
به روی اسب حیران ایستاده                             عدو گردش سواره هم پیاده 
به تیری مشک او را پاره کردند                          غلط گفتم ورا بی چاره کردند 
چو ناگه از کمین گه دشمن آمد                        به فرق او عمودی ز آهن آمد 
 نگو زائر دگر چون سرنگون شد                         چه سان بی دست از مرکب نگون شد 

مگو چون گشت جسمش تیرباران                      مگو از آن همه اشکش به دامان
مگو چون از سرش خون بود جاری                      مگو از ضرب صد شمشیر کاری 
مگو از هر طرف تیری رها بود                             مگو آماج موج نیزه ها بود
مگو آن تیرها با او چه کردند                              مگو شمشیرها با او چه کردند 
مگو از تیر بنشسته به دیده                              مگو از ساقی طعنه شنیده
مگو از ناله ادرک اخایش                                  مگو زآن بی رمق صوت و صدایش 
چو بی دست از فراز مرکب افتاد                        سرش زهرا روی دامان بنهاد 
رها شد از عطش عباس حیدر                          ز دست مصطفی نوشید کوثر 
نمی دانم چه سان آن آب نوشید                       که لبهای حسین را تشنه می دید
به هر جا نامی از میخانه باقی است                   به هرمیخانه ای عباس ساقی است
مراد و پیر می خواران اباالفضل                           پناه جمله خماران اباالفضل 
دهد درس بقا را در فنا او                                 به هر جا نامی از کرببلا او 
زده از خم وحدت، می، پیاپی                            نباشد مستی عباس زین می 
بود ساقی او سالار تنها                                  حسین بن علی فرزند زهرا 
حسین بن علی مقصود عباس                          مراد و تکیه گاه و بود عباس 
همه هستی عباس از حسین است                   همه مستی عباس از حسین است 
حسین است کعبه آمال عباس                         ملک در غبطه بر احوال عباس 
کاروان تا به در شهر رسید                               لحظه ها تلخ تر از زهر رسید
کوفیان هلهله برپا کردند                                   خون دل عترت زهرا کردند
دیده ها خیره به زنها شده بود                           زینب غمزده تنها شده بود
کوفه غرق شعف و غوغا بود                              خواهر غمزده ای تنها بود
گوئیا موسم مهمانی بود                                  کوچه در کوچه چراغانی بود
آل عصمت همه تن ، درد وعزا                            کوفیان کرده بپا هلهله ها 
دیده اهل حرم بارانی                                     قلب هاشان همگی طوفانی 
دست شان بسته به یکدیگر بود                         چشم شان خیره به نی وآن سر بود
گرد طفلان فغان سر داده                                کوفیان شاد همه استاده
سینه هاشان همه لبریز از غم                          دست هاشان همه در بند ستم 
گریه هاشان همه پی در پی بود                       چشم شان خیره به روی نی بود
طبل شادی زده شد چون هر جا                       حرم از فرط غم افتاد ز پا
آن ملاقات رود کی از یاد                                 دختر فاطمه و ابن زیاد؟
تا که در مجلس او پای نهاد                             در دل خویش فغانها سر داد
بین اطفال پریشان بنشست                            شیشه صبر وی از غصه شکست
تا و را دید چنین ابن زیاد                                 گشت مقهور و در طعنه بگشاد
طعنه بر دختر زهرا می زد                               بیشتر زخم به دلها می زد
طعنه زینب چو زدشمن بشنید                          بر سرش ناله و فریاد کشید
کآنچه دیدم ز خدا زیبا بود                                لحظه در لحظه خدا با ما بود
زین جنایت تو کنون شاد مباش                          نمکی بیش بر این زخم مپاش
بر سرش داد زد ای خصم خدا                           که نمودی به حسین جور وجفا
به چه جرمی تو حسین را کشتی                     غرقه در خون تن او آغشتی
او بود میر جوانان بهشت                                اوبود سرور مردان بهشت
پاره جان رسول الله است                                چون علی،حسین، ثار الله است
در دل دخت علی، بزم عزاست                         مانده دلها همه در کرببلاست

نوشته شده در دوشنبه 90 آذر 7ساعت ساعت 6:59 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید