شهید سیدعلی اندرزگو در رمضان سال 1318 ش در تهران به دنیا آمد. سختی معیشت، او را از تحصیل بازداشت و به کار گمارد، ولی در همان حال به علوم دینی روی آورد و دروس فقه و اصول را طی کرد. شهید اندرزگو در نوجوانی با شهید نواب صفوی آشنا شد و در ستم‏ستیزی، از او الهام گرفت. وی در قیام 15 خرداد، به عرصه مبارزه با رژیم گام نهاد و مورد تعقیب مزدوران ساواک قرار گرفت. شهید اندرزگو پس از قیام 15 خرداد دستگیر شد و در زیر شکنجه‏های سخت، لب به سخن نگشود تا آزاد شد. از آن زمان، وارد شاخه نظامی هیئت مؤتلفه اسلامی شد و در اولین اقدام، در اعدام انقلابی حسنعلی منصور، سرسپرده آمریکا و عامل تصویب کاپیتولاسیون و تبعید امام خمینی(ره) همکاری کرد. در آن ترور، شهید اندرزگو با این که بیشتر از 19 سال نداشت، اما نقش مهمی ایفا کرد. از آن پس، رژیم، به شدت در تعقیب او بود و شهید اندرزگو مجبور شد که دائماً جابجا شود. این انقلابی نستوه برای این که مورد شناسایی ساواک قرار نگیرد، با نام‏های مستعار و قیافه‏های متفاوت آشکار می‏شد. اندرزگو، نقش مهمی در وارد کردن اسلحه به ایران برای مبارزه مسلحانه با رژیم داشت و برای این منظور به کشورهای دیگری سفر می‏کرد.

در شهید اندرزگو دریایی از توکل موج می زد و در سخت ترین شرایط با تمسک به حبل المتین ذکر، خود را از مهلکه ها رهایی می بخشید. او که در استفاده به جا و به موقع از پوشش های مناسب، نهایت پنهانکاری را انجام می داد، با رعایت کامل رازداری و ایفای نقش های مختلف و با استفاده ماهرانه از لهجه های محلی گوناگون، جعل در اسناد و مدارک، داشتن کانال‌های قوی وگسترده ارتباطی مجزا، توانست قریب به پانزده سال، یکی از مخوف ترین سازمان های امنیتی را حیران نگه دارد. او بسیار پایبند مسائل دینی و مهربان و خوشرو بود و لحظه ای از کمک به افراد تهیدست دریغ نمی‌کرد. با آنکه در طول زندگی مبارزاتی، مبالغ هنگفتی پول در اختیارش بود، به یک زندگی ساده و معمولی، قناعت می‌کرد. او لحظه ای از خودسازی غافل نبوده و هرگز وظایف خویش را فراموش نکرد.

ساواک پس از سال‏ها تعقیب و گریز، سرانجام با کنترل مکالمات تلفنی مناطق وسیعی از تهران، او را شناسایی کرد و دریافت که در 19 ماه مبارک رمضان مهمان یکی از دوستان خواهد بود. محل، مورد محاصره قرار گرفت و شهید که راه فرار نمی‏دید، اسنادی را که در جیب داشت به دهان برد و خورد تا به دست ساواک نیافتند. دژخیمان رژیم پس از درگیری که با او پیدا کردند، او را مجروح ساختند. با این حال، از این می‏ترسیدند که اندرزگو، به خودش مواد منفجره بسته باشد. این شهید والامقام سرانجام، طی این درگیری در دوم شهریور 1357 با زبان روزه در 39 سالگی شربت شهادت نوشید و به آرزوی دیرینه‏اش دست یافت. شهید اندرزگو قصد ترور شاه را داشت که شهادتش مانع انجام این نقشه شد.

روایتی از عنایت امام زمان (عج) به شهید اندرزگو

رهبر معظم انقلاب: لازم می دانم یاد کنم از شهیدی از سلاله پیغمبر و از دودمان پاک علی، شهید سید علی اندرزگو، چریک مبارزه مسلمان که امروز سالگرد شهادت پر افتخار اوست. فرزند علی بود، همنام علی بود، همگام و همراه علی بود. من لازم می دانم به امت مسلمان سفارش بکنم،سعی کنید این چهره های عزیز و ناشناخته را بهتر بشناسید. این مرد مسلمان مبارز در طول چهارده سال که مشغول مبارزه بود، چهارده سال زندگی مخفی با نهایت شدت، دستگاه جهنمی ساواک شاه بدبخت را آن چنان حیران و سرگشته کرده بود که کارش معجزآسا می‌نمود. برای خدا مبارزه کرد،برای خدا از پیوستن به گروه‌های مدعی سرباز زد، برای خدا خطر ساواک و خطر بعضی از گروه‌هایی را که مایل بودند او را به طرف خود جذب کنند و حاضر نمی‌شد به آنها جذب بشود، این خطرها را برای خدا تحمل کرد و برای خدا هم شهید شد. رحمت خدا بر او باد. درود ما مسلمانان بر او باد. (خطبه های نماز جمعه تهران، 10/5/1359)

مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید علی اکبر ابوترابی: شهید اندرزگو می‌گفت، «یک روز دیدم مثل این که کمی هوا پس است. در مدرسه هیچ احدی از جریان من با خبر نبود. چیذر هم یک منطقه پربرف است. آمدم توی حیاط یک مقداری قدم زدم، دیدم چند نفر در می زنند. با خودم گفتم مدرسه ای که در آن باز است، در زدن نمی خواهد. رفتم دیدم چند نفر مأمور هستند. بالافاصله با آنها خیلی گرم گرفتم و گفتم «خیلی خوش آمدید! تشریف بیاورید تو! آزاد است. می توانید بیایید تو.» با اصرار به اینها تعارف کردم. آنها که این طور دیدند، گفتند، «قصد مزاحمت نداریم.» گفتم، «مزاحمتی نیست. مدرسه است و آزاد. چای هم هست. دستشویی هم بخواهید بروید، می توانید بروید.» گفتند، «خیلی ممنون! محبت بفرمایید با آقای سید علی اندرزگو کاری داشتیم. اگر بودند، چشم! خدمتتان می رسیم و الا خیر.» گفتم، «ایشان تشریف دارند. بفرمایید تو.» آنها هم که این طور دیدند، گفتند، «به او بگویید تشریف بیاورند دم در.» بعد از هفت، هشت دقیقه برگشتم و گفتم، «نیم ساعت پیش رفته اند بیرون. ولی برای ساعت دو بعد از ظهر معمولا توی مدرسه هستند.» اینها هم برای اینکه رد را گم کنند، خداحافظی کردند و گفتند، «سلام برسانید.» وقتی رفتند، ما هم پشت سر اینها یک یا علی گفتیم و فرار کردیم.»

در تهران خدمت این بزرگوار، ذریه حضرت زهرا (س)، رسیدیم. جریان را گفت که، «ما از طریق مشهد رفتیم افغانستان. باید قاچاقی می رفتیم. در بین راه رودخانه ای وجود داشت. به ما نگفته بودند که سر راه ما چنین رودخانه بزرگی وجود دارد. آب آن موج می زد. یقینا ژاندارمری ما را می گرفت. عکس و خبر ما از قبل به سراسر کشور مخابره شده بود. همان جا متوسل به وجود آقا امام زمان (عج) شدم.» می گفت، «دیگر نمی دانم چطور توسل پیدا کردم! می گفتم، «این زن و بچه توی این بیابات غربت امشب در نمانند. آقا اگر من مقصرم، اینها که تقصیری ندارند.» در همان وقت اسب سواری رسید. سؤال کرد، «اینجا چه می کنید؟» گفتم، «می خواهیم از آب عبور کنیم.» بچه را بلند کرد و در سینه خودش گرفت من پشت سر او و خانم، پشت سر من سوار شدیم. زد به آب، در حالی که اسب شنا می کرد، راه نمی رفت.آن طرف آب ما را گذاشت زمین و تشریف برد. همین طور که خوشحال بودیم از این قضیه که این طور حل شد، با خودمان گفتیم لباس هایمان را در بیاوریم تا خشک شود. نگاه کردم دیدم به لباس هایان یک قطره آب هم نپاشیده. به کفش و لباس و چادر خانم نگاه کردیم، دیدیم خشک است. با صدای بلند شروع کردم به گریه کردن. خانم گفت، «چیه، چی شده؟» گفتم، «اگر تا امروز خدا را به چشم ندیده بودم،‌امروز این واقعیت برایم مجسم شد. ببین حتی یک قطره آب هم روی لباس یا کفشت می بینی؟»

این جریانی است که تا امروز هیچ جایی نگفته‌ام، ولی خوب، فکر می کنم اینجا جایش باشد ایشان فرمود، «آن طرف آب، روشنایی بود. رفتیم توی روستا. چندان مرا را تحویل نگرفتند. جایی بود که معلوم بود هر کس می آید، می خواهد به طور قاچاق به افغانستان برود، لذا نمی خواستند من را تحویل بگیرند. بالاخره، یکی از آن خانه ها با رودربایستی، شب ما راه داد، به این شرط که فقط شب آنجا بمانیم. در آن شب، صحبت هایی کردیم، از آن جمله، صحبت از گاوشان شد. گفت، «گاوی داریم که شیرش خشکیده و مدتی است که از این مختصر نعمت خدا بی بهره مانده ایم. تنها سرمایه ما بود.» (پیش خود) گفتم، «یک توسلی می کنیم.» و همین جوری دستی به سینه گاو کشیدم. کار به جایی رسید که آنها مثل امامزاده دور ما جمع شدند، چون در همان وقت، یکمرتبه سینه های گاو پر از شیر شد. همان وقت آمدند و دوشیدند و با گریه وشوق نگذاشتند ما جایی رویم و آن مدتی که می خواستیم مخفی باشیم، به زور ما را آنجا نگه داشتند.» اگر کس دیگری غیر از شهید بزگوار، این را برای انسان نقل می کرد، انسان نمی توانست باور و یقین کند، ولی ایشان در صداقتش جای کمترین شبهه ای نبود.

دیدیم که یک عصا دستش هست و در حال حرکت یک مقدار جزئی می لنگد، می گفت، جریان فوق العاده عجیبی برایمان رخ داده است. در تماسی که بعضی ها داشتیم، وعده ملاقاتی در خانه ای گذاشتیم. نشسته بودیم که یک‌مرتبه صدای زنگ بلند شد و صاحبخانه رفت دم در. آمد توی خانه و گفت، پسر برادر کوچکشان که از خانه بیرون رفته بود، احتمالا اعلامیه داشته یا چیز دیگری. مأمورین به او مشکوک شده و او را آورده بودند که خانه را تفتیش کنند. یکمرتبه سرو کله مأمورین پیدا شد. خانه از این خانه‌های جدید بود، بدون آنکه کتم را بپوشم، سریع رفتم به سمت پشت بام. دیدم روبرویش یک کوچه است. از پشت بام نمی شد بپرم به خانه همسایه، چون فاصله زیاد بود و سر و صدا موجب توجه مأمورین می شد. دستم را گرفتم به دیوار و یک یا الله گفتم و پریدم توی کوچه. ساختمان دو طبقه بود. وقتی افتادم، از حال رفتم. دیدم استخوان پایم زده بالا و نمی‌توانم خودم را کنترل کنم. همسایه دم در بود. پرسید، «چه شده؟» گفتم، «حضرت عباسی هیچی نگو!» این بیچاره هم خیلی آدم خوبی بود و تا فهمید مأمور آمده و پریده ام پایین، زیر بغل ما را گرفت و برد توی خانه و در جای گرم و نرمی پذیرایی کرد. من هم نمی دانستم دیگر چه خبر شد. بعد از نیم ساعت، سه ربعی، بچه صاحبخانه که در جریان بود، آمد و مرا توی آن خانه پیدا کرد. بعد از اینکه آبها از آسیاب افتاد، مرا بردند توی خانه. تمام مأمورین سراسر ایران عکس و مشخصات ایشان را داشتند. به خصوص در مشهد. ایشان می گفتند، «آنها اصرار کردند که مرا ببرند بیمارستان، ولی من قبول نکردم. گفتند، «دکتر بیاوریم؟» قبول نکردم وگفتم،«چند روزی همین طور باشد.» شب جمعه یا روز جمعه به آنها گفتم، «این اتاق را خالی کنید! می خواهم به تنهائی بروم توی حال.» و شروع کردم عرض ادب کردن به پیشگاه معصومین و توسل جستن به آن بزرگواران معصوم عرض کردم، «در راهی قدم گذاشته ام و دوست داشتم در ادامه این راه از پای ننشینم. مثل اینکه لیاقت ندارم و توفیق از من سلب شده.» این را با یک سوزی عرض کردم خدمت ائمه معصومین صلوات الله علیهم اجمعین که، «از همین ابتدای جوان خانه نشین می شوم و از تمام آن آرزوهایی که در سر می پرورانم، دستم کوتاه شده.» بعد از توسل زیادی خواب برد. می گفت، « وقتی بیدار شدم ؛ بی اختیار از جایم بلند شدم و ایستادم.» مثل کسی که از قبل به صورتی طبیعی. در پایش هنوز یک برجستگی به اندازه یک بند انگشت وجود داشت، ولی راحت راه می رفت. البته یک مدتی پایش را سنگین بر می داشت، ولی می گفت، «مسئله ای که اصلا برایم قابل تصور نبود این بود که پایم بدون مراجعه به دکتر یا عمل جراحی یا جا انداختن توسط شکسته بندهای کارآزموده، اصلاح بشود، بعد از توسل و یک ساعت خوابیدن، سالم با پای خودم آمدم بیرون.»

یکی از جریاناتی که در زندگی ایشان اتفاق افتاد که نیت و دعای خیر و ایمان اعتقاد و اخلاص ایشان دست ما را هم گرفت، جریانی بود که در تهران پیش آمده. داشتیم با ماشین می رفتیم. بنده لباس هایم را در آورده و در صندلی پشت راننده گذاشته بودم و با یک بلوز یقه کیپ پشت فرمان نشسته بودم. می خواستیم برویم سمت میدان شوش. آمدیم چهارراه مولوی. برای رفتن به میدان، دو راه است. یکی می رود میدان شاه سابق، یعنی حاج آقا مصطفی فعلی که می خورد به خیابان ری و یکی می رود به میدان شوش. یک راه هم می رود خیابان انبار گندم که خیابان باریکی است و یک طرفش هم میدان بار است ؛ به همین خاطر ترافیک آن خیابان از همه خیابان ها بیشتر است. چون خیابان شلوغی بود، گفتیم از اینجا برویم. این ماجرا حدودا یک سال و نیم بعد از آن تعهدی بود که ما به ساواک داده بودیم که یا خودمان او را بکشیم و یا تحویلش بدهیم. اواسط این خیابان، دیدیم ماشین پلیس تهران آژیر می کشد و با سرعت می آید. ماشین ها با عجله و شتاب می رفتند کنار و او هم می آمد جلو. ما هم مثل بقیه آهسته کشیدیم کنار، ولی به راهمان ادامه دادیم. وقتی رسید جلوی ما یکدفعه پیچید و سه نفر آمدند پایین. دو نفر با یوزی سنگر گرفتند و یک استوار آمد به طرف ما و از شیشه بغل راننده گردن مرا محکم گرفت. ما دیگر فاتحه خودمان را خواندیم. با خود گفتم، «خدا کند این سید یک شلیکی بکند و بپرد توی جمعیت و در برود. اگر مأمورین می خواستند تیراندازی کنند، به دلیل ازدحام در آن خیابان، حداقل صد نفر مجروح می شدند. ما هیچی نمی گفتیم. این سید بزرگوار هم صاف نشسته بود جلو بغل دست من. این یکی هم محکم ما را گرفته بود. یکمرتبه دیدم او سرش را آورد توی ماشین و یک نگاهی توی ماشین انداخت. بعد دستش را از روی گرد من برداشت، دست راستش را گذاشت روی سینه اش و هی گفت، «قربان! می بخشید. قربان ! پوزش می طلبم. قربان ! عفو می فرمایید.» چی دیده بود؟ چی نظر او را جلب کرده بود ؟ بیست مرتبه قربان قربان گفت و معذرت خواست. ماشین ها را کنار زدند. ماشین آنها هم دنده عقب گرفت، آمد مقابل ما، گفت، «قربان شرمنده شدیم. می دانید یک شلوغی هایی است که یک عده می خواهند انجام دهند و اینهاست که باعث شرمندگی ما می شود.» حالا برای حرکت، ما تعارف کن و او تعارف کن. به احترام ما تکان نخورد تا ما رفتیم. ما هی سرک می کشیدیم از توی آینه که نکند باز خبری شود. تقریبا در اواسط خیابان انبار گندم، دست چپ، خیابانی بود که می خورد به خیابان ری. دیدم سر و ته کردیم و رفتیم آنجا. بعد که خیالمان راحت شد، به ایشان گفتم، «شما چرا نپریدید پایین؟» گفت، «همان وقت توسل به وجود آقا امام زمان (عج) کردم تا لحظه ای که تو را رها و شروع به معذرت خواهی کرد، من به فکر خودم نبودم. فکر خودم را گذاشته بودم برای آخرین لحظه.»

دیگر چه آخرین لحظه ای؟ دو متر جلوتر دو نفر با یوزی ایستاده بودند و این یکی هم به یک دست کلتی داشت و با دست دیگر گردن مرا گرفته بود. هیچ چیز نمی تواند در چنین لحظاتی این حالت ها را به ما ببخشد، مگر ایمان و یقین در حد بالا و شاید در اعلی رتبه یقین. طرف حاضر است افراد را زیر دست و پای خودش له کند تا خودش را نجات دهد. آن وقت، در مرحله یقین، انسان به اینجا می رسد که در چنین لحظه های حساسی، توی فکر خودش نیست. توی فکر یک نفر است که در کنار اوست. این عین لفظ خودش است. می گفت، «با خودم گفتم تا آخرین حد امکان، وظیفه خودم را در مورد حفاظت جان تو انجام می دهم. نکند یک لحظه زودتر تکان بخورم و امکان نجات جان تو نباشد. با این حرکت من جان تو صد درصد به مخاطره می افتاد.» لذا برادران عزیز! این حد از ایمان و یقین است که همه چیز انسان را تضمین می کند؛ رستگاری انسان را تضمین می کند. با رسیدن به این حد از ایمان و یقین می توانیم تا اندازه ای به خودمان کمک کنیم تا سلامت زندگی کردنمان مطمئن شویم.

ایشان برای تهیه اسلحه با زحمت و مشکلات زیادی برخورد می کرد. یک روز گفت، «بیایید یک کار اساسی بکنیم. می رویم لبنان.»مرحوم شهید محمد منتظری هم آن وقت لبنان یا سوریه بود. گفت، «می روم آنجا و یک راه اساسی پیدا می کنم.» با ماشین رفت لبنان و تصادف هم کرد. مرحوم شهید دکتر چمران خیلی به ایشان خدمت می کرد. بنا شد طبق صحبتی که کرده بودند، ماشین خاصی فرستاده شود تا اسلحه ها را آنجا جاسازی کنند. ماشین تهیه شد. از این ماشین های دو در آمریکایی خوابیده. مدل بالا و یک کمی پهن بود که امکان جاسازی در آن بیشتر از ماشین های دیگر است.

آیت الله خزعلی: هر وقت به یاد آقای اندرزگو می افتم، حس می کنم مثل پرنده ها بود. به راحتی بین شهرها وحتی کشورها تردد می کرد. گاهی در افغانستان بود، گاهی در ایران. حتی شنیدم که فلسطین هم رفته بود. در نجف خدمت امام می رسید و درباره مشکلاتش با ایشان صحبت می کرد. در ایران هم همین طور بود و دائما بین شهرهای مختلف تردد می کرد و به تبعیدی ها سر می‌زد. به خود من هنگامی که درتبعید بودم، چندین بار سر زد، از جمله در دامغان. یک بار به دامغان ونزد من آمد و چون می دانست که من در باب مسائل سیاسی یادداشت هایی را می نویسم، به من گفت، «اینها را پراکنده و در یادداشت های مختلف بنویس که اگر بازداشت شدی و مأموران ساواک به منزل تو هجوم آوردند، نتوانند این صفحات را با هم تطبیق بدهند و اطلاعات لو نرود.» این، حاصل تجربیاتی بود که در طول سال ها مبارزه به دست آورده بود.

وقتی ماشین منصور به طرف مجلس می رفت، ایشان به عنوان اولین حرکت از سوی گروهی که مأمور زدن منصور بود. جلو رفت و مقابل ماشین منصور ایستاد و راهش را سد کرد. ماشین منصور به سرعت به طرف مجلس می رفت و اگر جلوی مجلس می رسید، احتمال داشت که مأموران و اسکورت های منصور نگذارند بخارایی به او نزدیک شود و عریضه اش را به او بدهد. شهید اندرزگو می گفت، «من پریدم جلو و ماشین ناچار شد توقف کند. منصور زودتر از محافظینش از ماشین آمد بیرون و همین باعث شدکه بخارایی بتواند منصور راگیر بیاورد و مأموریتش را به انجام برساند.

حجت الاسلام و المسلمین هاشمی چیذری: اسلحه ها را داخل چمدان می گذاشت و می آورد و می گفت کتاب است و کسی تصورش را هم نمی کرد که اینها اسلحه است. یک قفس و یک پتی گرفت. پتی یعنی خروس جنگی. از این خروس جنگی های بزرگ گرفت و گذاشت داخل قفس. زیر آن را هم جاسازی کرد و اسلحه ها را در آن جا داد. با همین قفس از مشهد و با قطار می آمد و هیچ کس هم نمی فهمید که با خودش چه آورده این جور ماهرانه اسلحه ها را جاسازی می کرد.

به او گفتم، «تو که سیدی عمامه سیاه بگذار.» گفت، «نه، عمامه سفید بهتر است.» در اینجا به شیخ عباس معروف بود.

بعد از سه ماه به من تلفن زد و با لهجه کاشی گفت، «من دیگر فلانی هستم و می خواهم با شما صحبت کنم.» من هر چه فکر کردم دیدم دکتری با آن نام نمی شناسم، ولی به هر حال فکر کردم هر کس که هست مرا می شناسد. گفتم، عصری تشریف بیاورید منزل ما.» صندلی و میزی در حیاط گذاشتم و میوه ای و پذیرایی مختصری، اما او نیامد. ... در را باز کردم، دیدم یک ماشین آخرین سیستم کنار در منزل ما بغل پله نگه داشته است. تا در را باز کردم، او پرید داخل خانه و مرا بغل کرد و شروع کرد به گریه کردن ... به او گفتم،«نمی دانی که من و خانه ام سخت تحت کنترل هستیم. چرا آمدی؟» گفت، «صد نفر که باشند، همه‌شان را می‌ریزیم.» معلوم می‌شد که دوستانش همه جا راتحت کنترل داشتند. برایش آب طالبی آوردم و قرص سیانوری را از دهانش در آورد نشانم داد و دوباره گذاشت سر جایش. همه بدنش هم مسلح بود.

یک سفر به مشهد رفتم. شش ماه قبل از شهادتش بود. ساعت 12 شب بود که با یک موتور قراضه، در حالی که دو تا بچه هایش را هم روی موتور نشانده بود، آمد دیدن من وگفت، «آن جوان ها فلسطینی حافظ قرآن که شما دیدید، شهید شد. من هم در این درگیری ها شهید خواهم شد. آمده ام به شما بگویم که بچه های من، بچه های خودتانند.»

آیت الله محمد گرامی: اینکه او توانست پس از ترور منصور، پانزده سال فعالیت کند و دستگیر هم نشود، از تسلط بر نفس خارق العاده او حکایت دارد. او که به شدت تحت تعقیب بود، چه در تهران و چه در قم، بارها به پلیس و مأموران ساواک برخورد که از او نشانی شهید اندرزگو را خواسته بودند و او با نهایت خونسردی جوابشان را اداده و آنها را گمراه کرده بود. حتی یادم هست به شکلی به او خبر داده بودند که مأمورین ساواک می خواهند به خانه شما در صفاییه بریزند. او به سرعت آمدو اسباب و اثاثیه اش را جمع کرد و رفت و این کار را با چنان سرعتی انجام داد که همه مبهوت شدند.

مراسم ازدواج شهید در سال 1351

خانم کبری سیل سه پور (همسر شهید): آن روزها، ما یک تلویزیون کوچک داشتیم که الان هم داریم. منتهی مأموران ساواک آن را شکسته اند.آن را به یادگار نگه داشته ام. یک روز ایشان اخبار ورود کارتر به ایران را از تلویزیون تماشا می کرد. من هم کنار ایشان نشسته بودم. پرسیدم، «پس چرا این پهلوی را نمی کشی ؟ چرا هیچ اقدامی دربارة نابودی این آدم نمی کنی ؟» جواب داد، «من شش ماه تمام روی طرحی زحمت کشیدم. برنامه تنظیم کردم، ولی حاصل کار من لو رفت. برای همین نتوانستم پهلوی را از بین ببرم. حالا شش ماه دوم را شروع کرده ام و دارم کار می کنم. این پهلوی را یا با دست خودم از بین می برم یا با خون خودم.» همان شب، یک بار دیگر که تلویزیون همین خبر را پخش کرد، شهید اندرزگو یک دفعه برگشت و به من گفت، «می بینی! یک روزی جمهوری اسلامی می شود. اوایل جمهوری اسلامی، یعنی همان سال های اول، همه مردم مورد امتحان خدا قرار می گیرند. همه مردم از عالم تا آدم عادی.»

حجت الاسلام سید مهدی اندرزگو (فرزند شهید): امام هنگامی که به مدرسه علوی تشریف بردند، به یاران خود فرموده بودند، «بروید خانواده شهید اندرزگو را بیاورید تا من ببینم.»  آیت الله طبسی و فرستادگان امام به مشهد آمدند و ما را پیدا کردند. ما تازه از زندان آزاد شده بودیم. تا قبل از انقلاب، ما زندان بودیم. مادر و ما فرزندان در زندان بودیم. بعدها ما را آوردند نزد امام. ما حتی خبر شهادت پدر را هم نمی دانستیم و ساواک هم به ما نگفته بود.خبر شهادت پدر را امام به ما دادند، اول مقدمه ای گفتند و بعد یادم هست که فرمودند، «پدرتان آرزو داشت شاه را بزند.» هنوز لبخند امام یادم نمی رود که فرمودند، « این بلایی که بر سر شاه آمد از مردن صد ها درجه بدتر است.»

حجت الاسلام سید محمود اندرزگو (فرزند شهید): در مورد هوشیاری و بصیرت شهید اندرزگو می توانم به این نکته اشاره کنم که مثلا در مورد سید مهدی هاشمی که در اوایل انقلاب، سمت های مختلفی هم داشت، یکی از دوستان شهید اندرزگو می گوید که ایشان قبل از انقلاب مطلع بود که سید مهدی هاشمی با ساواک همکاری می کند و او همان کسی است که چند سال بعد از انقلاب در سمت های آزادیبخش را داشت و با گروه های مختلف ارتباط داشت. شهید اندرزگو قبل از انقلاب، با او قطع ارتباط و او را تهدید کرده بود و می دانست که او قاتل مرحوم شمس آبادی است و همین نشان می دهد که او در شناخت افراد، بصیرت زیادی داشت. حتی یکی از دوستانش نقل می کند که یک بار در حضور او، شهید اندرزگو، سید مهدی هاشمی را تهدید کرده بود.

کسانی که دست به مبارزات مسلحانه می زنند، غالبا انسان های قسی القلبی می شوند، آهی و سوزی ندارند، ولی شهید اندرزگو به این دلیل مسیر صحیحی را پیمود که دارای رقت قلب بود. هنگامی که روضه اهل بیت(ع) خوانده می شد و یا خودش می خواند، مثل باران، اشک می ریخت و در همه مبارزاتش هم این توکل و توسل نمود داشت.