آن حضرت به‎سوی مدینه هجرت فرمود. و بعدها با این‎که بارها به اصحاب خود می‎فرمود هرکس فرارسیدن ماه ربیع (ربیع‎الاول) را به من بشارت بدهد، او را به بهشت بشارت می‎دهم؛ هیچ‎گاه آشکارا نفرمود که آغاز تاریخ اسلام همین روز و همین ماه است. اما بعد از رحلت آن جان جهان، هنگامی‎که اصحاب آن حضرت و زمره اسلام خواستند برای خود تقویم و تاریخی داشته باشند. سید اوصیا و قسیم جنت و نار، سال هجرت پیامبر (صلواه‎الله‎علیه) را، مبدأ تاریخ مسلمانان قرار داد و دیگران پذیرفتند، زیرا هرچند می‎شد که بعثت یا میلاد حضرت ختمی مرتبت را مبدأ تاریخ اسلام قرار داد، اما ماه و روز بعثت و میلاد را هیچ‎کس دقیقا نمی‎توانست معلوم کند. حال آن‎که سال و ماه و روز هجرت را همه اهل قبله به‎خاطر داشتند.

من بی‎آن‎که کاری به کار دیگران داشته باشم، سال قمری را از ربیع‎الاول شروع می‎کنم و نوروز من مصادف است با روز نخست این ماه که فروردین قلندران محمدی است و بر این اساس محرم ماه یازدهم و صفر ماه دوازدهم است.

هرچند اگر بخواهم به تصریح سخن بگویم سال قمری در منظر من، به‎واسطه قیام مولانا و سیدنا الاعبدالله الحسین (علیه‎السلام) به 11 ماه تقلیل پیدا می‎کند و هرچند محرم و عاشورا را در ماه صفر نیز تصرف کلی داشته‎اند و... الخ، اما آن‎که این ماه را نیز به‎معنای کامل کلمه به تصرف درخواهد آورد و دور قمر (ولاجرم ادوار دیگر) را سامان حقیقی خواهد بخشید، حضرت بقیه‎الله الاعظم (صلواه‎الله‎علیه) است.

بنابر آن‎چه گذشت، نوروز من یک ماه و چند روز پیش فرا رسید و دلم را تازگی بخشید و بگذشت. اما از آن‎جا که صورت غالب هموطنان، فارغ از قمر و سال قمری و دور قمری و تأثیر و تصرف این دور در تمام شئون و مراتب وجودی انسان، بنابر عادات کهن، همچنان گمان می‎برند که سال بر اساس گردش فلک چهارم (فلک شمس) نو می‎شود و به هیچ وجه از این آیه نورانی و شگرف: «لا الشمس یدرک القمر و لا اللیل سابق النهار» (نه خورشید به ماه می‎رسد و نه شب به روز پیشی می‎گیرد) سر در نمی‎آورند و کاری به کار نوروزهای دیگر، (فی‎المثل نوروز عطارد و بهرام (مریخ) و زهره و برجیس و زحل و اورانوس و نپتون و پلوتون و...) ندارند و همین‎که اسفندماه فرا می‎رسد، تب و تاب نوروز و نو شدن‎های نوروزی که غالبا از لباس و کفش و کیف و خانه‎تکانی و از این قبیل فراتر نمی‎رود، آغاز می‎شود و پس از دو سه روز دوباره همه‎چیز صورت مبتذل و عادی خود را باز می‎یابد.

اما نوروز امسال، به احتمال بسیار زیاد، نوروزی متفاوت خواهد بود. امسال از حیث «نفس حیوانی»، متعلق به اسد (شیر) است یا به قول چینی‎ها سال اژدهاست؛ و علی‎القاعده آنان که جوهر وجودشان شجاعت و دلیری است، می‎توانند امسال خوش بدرخشند، به‎ویژه اگر سال تولد آن‎ها، سال اسد (اژدها) باشد. در این باب، بیش از این گفتن، پروا نکردن از موضع تهمت است. بنابراین بهتر آن است که به سراغ کلام قدسی اهل‎بیت (علیهم‎الصلواه‎والسلام) برویم و شأن حقیقی نوروز (در زبان عربی نیروز) را از زبان کانون حقایق و مظاهر و اسمای حسنای خداوند بشنویم. معلی بن خنیس که از اصحاب خاص امام ششم جعفر بن محمد (علیه‎الصلوه‎والسلام) است، روایت می‎کند که در نوروز به خدمت امام مشرف شدم. امام (علیه‎السلام) پرسید: می‎دانی امروز چه روزی است؟
عرض کردم: فدایت شوم! امروز روزی است که عجم آن را بزرگ می‎شمارند و در آن به یکدیگر هدیه می‎دهند.

امام فرمود: به بیت‎العتیق که در مکه است سوگند، این نیست مگر برای امری قدیم، آن را برایت تفسیر خواهم کرد تا آن را خوب فرا بگیری. سپس فرمود: ای معلی! نوروز، روزی است که در آن خداوند از بندگان خود پیمان گرفت که او را بپرستند و هیچ‎چیزی را شریک او قرار ندهند (مشرک نشوند) و ایمان بیاورند به پیامبران خدا و حجت‎های وی، و ایمان بیاورند به ائمه اطهار (علیهم‎السلام). نوروز نخستین روزی است که خورشید در آن طلوع کرد و بادها به جنبش درآمد و گیاهان آفریده شد. روزی است که سفینه نوح (علیه‎السلام) بر «جودی» قرار گرفت. روزی است که در آن زنده گردانید خداوند، هزاران تن را که از بیم مرگ خانمان خود را رها کرده بودند، خداوند به آن‎ها گفت بمیرید و پس از مرگ آن‎ها را زندگی دوباره بخشید. نوروز روزی است که نخستین‎بار جبرییل (علیه‎السلام) بر پیامبر (صلواه‎الله‎علیه) فرود آمد و بر آن جناب آشکار شد.

روزی است که در آن بر دوش گرفت خاتم‎انبیا، سید اوصیا را، تا بت‎ها را از فراز کعبه سرنگون کند. «و هو الیوم الذی امر النبی صلی‎الله علیه و آله و سلم، اصحابه آن یبایعوا علیا علیه‎السلام بأمره المؤمنین. (نوروز، روزی است که در آن پیامبر گرامی اسلام به اصحاب خود فرمان داد تا با علی (علیه‎السلام) به‎عنوان امیر مؤمنان بیعت کنند.) روزی است که ظهور می‎کند در آن قائم اهل بیت و...» می‎بینی که این رشته سر دراز دارد و هر اندازه که پیشتر برویم، بیشتر متوجه خواهیم شد که پیشوایان ایزدی و آسمانی ما، پیشاپیش می‎دانسته‎اند که امت آنان در آخرالزمان ایرانیان خواهند بود یا این‎که صورت غالب را ایرانیان تشکیل خواهند داد.

«... و ما من یوم نیروز الا و سخن نتوقع فیه الفرج، لأنه من ایامنا و ایام شیعتنا، حفظته العجم و ضیعتموه انتم».

هیچ نوروزی نیست مگر این‎که ما در آن توقع داریم گشایش ایزدی فرا برسد، برای این‎که نوروز از روزهای ما و روزهای شیعیان ماست، عجم این روز را نگه داشتند و شما آن را گم کردید.

هویت قومی و دینی ما چنان در یکدیگر همتافت شده‎اند که سعی در جدایی آن‎ها، بی‎حاصل است، مدعیان هویت قومی در رسانه‎های استیجاری، سعی می‎کنند تا با القاء جهان‎بینی منجمد شده در اعصار باستانی و سپری شده از هر حیث، با نام کوروش و داریوش و نشان دادن وسعت جغرافیایی ایران در روزگار آنان، مردمی را به مخالفت با اسلام برانگیزند که سال‎هاست التفاتی به تاریخ و تفاخرات تاریخی ندارند، زیرا خود تاریخ را دگرگون کرده و تقویمی نو پدید آورده‎اند. متأسفانه مدعیان هویت دینی هم دست کمی از حریفان خود ندارند و حاضر نیستند یگانگی قوم سلمان فارسی را با اسلام بپذیرند.

«معلی بن خنیس» از اصحاب خاص امام ششم (علیه‎السلام) به آن حضرت می‎گوید: «سرورم! آیا نام‎های فارسی ایام را به من نمی‎آموزی؟ امام (علیه‎السلام) می‎فرماید:
«روز نخست از هر ماه 30 روزه «هرمزد روز» است که یکی از نام‎های خداوند تبارک و تعالی است. خداوند آدم (علیه‎السلام) را در چنین روزی آفرید.» آن‎گاه از «بهمن روز» روز دوم و آفریده شدن حوا (سلام‎الله‎علیها) در آن روز، سخن به میان می‎آورد. سپس به «اردیبهشت روز» می‎پردازد و از جمله سخنانی که در این باب می‎گوید اخراج آدم و حوا (سلام‎الله‎علیهما) از بهشت است و... شهسوار دانش امام صادق (علیه‎السلام)، 30 روز ماه ایرانی را بیان می‎کند و حوادثی را که در هر کدام از این 30 روز پدید آمده‎اند برمی‎شمرد و فرشته هر روز را معرفی می‎کند و علاوه بر دیگر ویژگی‎های هر روز، سخنانی می‎گوید که نشان‎دهنده آگاهی دیگر معصومین (علیهم‎السلام) از این‎گونه دانش‎های دینی کهن است، مثلا:
«سی‎ام: انیران روز» نام فرشته موکل به ادوار و ازمان، ایرانیان به آن تبرک می‎جویند، و امام صادق می‎فرماید: «انیران روز» روزی است برگزیده و بسیار خوب برای انجام هر کاری. در این روز اسماعیل ابن ابراهیم (علیهالسلام) و علی ذریتهما و آلهما، متولد شده و هر کاری در آن ختم به خیر خواهد شد. و برای هر نیازی از خرید و فروش، کشاورزی، درخت‎کاری، ازدواج و ساختمان‎سازی خوب است و هرکه در چنین روزی بیمار شود به خواست خدا، بسیار زود شفا پیدا می‎کند. امیرالمؤمنین ارواحنا له الفدا می‎فرماید: هر پسری که در این روز متولد شود، حکیمی خواهد بود بردبار و راستگو و مبارک، کار او بالا خواهد گرفت و شأن او عالی خواهد شد و راست گفتار و وفادار خواهد بود. هرکس در این روز بنده‎ای را گم کند، او را بازخواهد یافت و اگر چیزی از او گم شود، زود پیدا خواهد شد به خواست خداوند.

پرداختن به نوروز یا دیگر روزهای مورد ستایش و احترام ایرانیان از منظر ائمه اطهار (علیهم‎السلام) رشته‎ای است که سر دراز دارد. این‎که مؤسس مذهب جعفری می‎فرماید: «هرگاه نوروز فرا رسید غسل کن و پاکیزه‎ترین لباس‎هایت را بپوش و با بهترنی عطرهایت خود را خوشبو کن و آن روز را روزه بدار» گواه توافق و تطابق بسیاری از وجوه هویت قومی ما با هویت دینی و مذهبی ماست. اما انصاف باید داد که هرگاه قومی در محاصره همه‎جانبه دشمنان خود قرار داشته باشد، درهای فهم این‎گونه تطابق‎ها و توافق‎ها بر وی بسته خواهد ماند. با این وجود حقیقت مستتر در روزها و ماه‎ها و سال‎ها خود را در هنگامه‎های سخت و دشوار همچون جنگ و دفاع، نشان خواهد داد و اقوامی که اهل عبرت باشند، نه‎تنها دشواری‎ها و سختی‎ها را تاب خواهند آورد، بلکه همواره راه «برون‎شد» از تنگناها را در کمترین فرصت ممکن پیدا خواهند کرد. آیا می‎توان امیدوار بود که ما بقیه السیف ایرانیان اهل عبرت باشیم؟ پاسخ دادن به این پرسش دشوار است. اما می‎توان به درگاه یگانه بی‎چون و چند دعا کرد که: «در گناهان ما و سیاه‎کاری‎ها و تبهکاری‎های ما منگر! دشمنان را بر ما مسلط مکن و امسال را برای ما سال تقرب به امام زمان و اصحاب وی (علیهم‎السلام) قرار بده. دوستی دنیا را بر دل‎های ما سرد کن و ما را از دروغ و ستم بر یکدیگر در امان بدار و نوروز امسال را برای شیعیان و محبان اهل‎بیت (علیهم‎السلام)، از هر حیث به روزی نو بدل کن و بسم‎الله گفتن در آغاز هر کاری و صلواه فرستادن در هر حال و وضعی را، روزی ما قرار بده. آمین.