سید احمد پلارک فرزند سیدعباس متولد 1344 تهران و اصالتاً تبریزی است. در سال 66 عملیات کربلای 8 در شلمچه به شهادت رسید.
در 6 سالگی پدر را از دست داد و چون تک پسر خانواده بود، علاوه بر تحصیل، بار مسئولیت خانواده نیز بر عهده ی او افتاد و تن به کار داد و توانست خواهرانش را در ازدواج یاری دهد. او در خیابان ایران میدان شهدا و در محله ای مذهبی زندگی می کرد. مسجد حاج آقا ضیا آبادی (علی بن موسی الرضا (ع)) مأمن همیشگی اش بود.
اگرچه او را از بچگی می شناختم، اما از سال 63 رفاقتمان شدیدتر شد. وی دائماً به منطقه می رفت و من از سال 65 به او ملحق شدم و از نزدیک همراهیش نمودم. او فرمانده ی آرپی جی زن های گردان عمار در لشگر 27 محمد رسول الله (ص) بود خالص و بی ادعا».
احمد مثل خیلی از شهدای دیگه بود. به مادرش احترام می گذاشت به نماز اول وقت اعتقاد داشت، نماز شبش ترک نمی شد همیشه غسل جمعه می کرد، سوره ی واقعه رو می خوند و....
اما این که چرا مزارش خوش بو شده و دو سه باری هم که سنگش رو عوض کردن باز هم خیلی از نیمه شب ها خصوصاً تابستون ها فضا رو معطر می کنه به نظر من یه دلیلی داره... سید احمد یه مادر داره که هنوزم زنده است. خدا حفظش کنه که خیلی مؤمنه و اهل دله.
معروف بود که تو قنوت نماز از لباش آبی می ریخت که معطر بود. بعضی از زن ها می گن ما با چشم خودمون دیدیم... اما یه عده اون قدر با طعنه و کنایه هاشون پیرزن رو اذیت کردن که بنده خدا گوشه نشین شده....
فکر می کنم خدا خواست با خوش بو کردن مزار احمد قدرتش رو به اون ها نشون بده... تازه خیلی ها هم از احمد حاجت می گیرن....