علی آن شیر خدا شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است
دل شب محرم سرّالله است

شب علی دید و به نزدیکی دید
گر چه او نیز به تاریکی دید

شب شنیده ست مناجات علی
جوشش چشمه ی عشق ازلی

شاه را دیده به نوشینی خواب
روی بر سینه ی دیوار خراب

قلعه بانی که به قصر افلاک
سر دهد ناله ی زندانی خاک

اشکباری که چو شمع بیزار
می فشاند زر و می گرید زار

دردمندی که چو لب بگشاید
در و دیوار به زنهار آید

کلماتی چو در آویزه ی گوش
مسجد کوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه ی آفاق شکافت
چشم بیدار علی خفته نیافت

روزه داری که به مهر اسحار
بشکند نان جوین در افطار

ناشناسی که به تاریکی شب
می برد شام یتیمان عرب

پادشاهی که به شب برقع پوش
می کشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگی آن سرّ، جلی
نشد افشا که علی بود علی

شاهبازی که به بال و پرواز
می کند در ابدیت پرواز

شهسواری که به برق شمشیر
در دل شب بشکافد دل شیر

عشقبازی که هم آغوش خطر
خفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تأثیر
حلقه ی در شد از او دامن گیر

دست در دامن مولا زد در
که علی بگذر و از ما بگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو
زینبش دست به دامن که مرو

شال می بست و ندایی مبهم
که کمربند شهادت محکم

پیشوایی که ز شوق دیدار
می کند قاتل خود را بیدار

ماه محراب عبودیت حق
سر به محراب عبادت منشق

می زند پس لب او کاسه ی شیر
می کند چشم اشارت به اسیر

چه اسیری که همان قاتل اوست
تو خدای مگر ای دشمن دوست

در جهانی همه شور و همه شر
ها علی بشر کیف بشر؟

کفن از گریه غسال خجل
پیرهن از رخ وصال خجل

شبروان، مست ولای تو علی
جان عالم به فدای تو علی