این که داره جون میده، خدایی جوونه

از شدت زهر، تو پیچ و تابه

لباش عطش نوش، دیده پر آبه

دلش کباب و حالش خرابه           واااااای

انگاری بسته بارِ سفرُ

روی پای بابا، میذاره سرُ

داره می خونه، روضه ی مادرُ      واااااای

چی میگه:

توی کوچه ها مادر ما رو زدن

بال و پرش رو، رو خاک حجره کشیده

کبوتری که جونش به لبهاش رسیده

لاله ی فاطمه، دیگه پر پره

عمر کم اون، مثل مادره

غصه و غم هاش، مثل حیدره      واااااای

تو عمق سینه اش، دریای غمه

لحظه ی آخر داره زمزمه

به جای اشهد، نام فاطمه           واااااای

توی کوچه ها مادر ما رو زدن

پشت در حجره غلاما صف میبندند

به اشک چشم بچه ی زهرا می خندند

با لب تشنه، شاه عالمِ

به گوشه ای از خاک کاظمین

افتاده یادِ لبای حسین                واااااای

میگه که هر چند، جونم بر لبه

تن شریفم، به تاب و تبه

گریه ام برای عمه زینبه              واااااای

توی کربلا، عمه ی ما رو زدن