مثل کوهِ توی غروب

مثل ابرِ توی شفق

شبیه گل پر پره

با اون چشمای بی رمق

می سوزه بین تب                      وااای وااای وااای وااای

تب داره روز و شب                     وااای وااای وااای وااای

جای گل یاس، کنج گلدونه

حالا خوابیده، گوشه ی خونه

گلی که براش دنیا زندونه

واااای اااااای ااای

می سوزه بین تب                  وااای وااای وااای وااای

تب داره روز و شب                 وااای وااای وااای وااای

پرستوی نحیف من

یه زخمه روی هر پَرِش

با هر آهی که می کشه

پُر از گل میشه بسترش

در فکر رفتنه                              وااای وااای وااای وااای

دلتنگه محسنه                          وااای وااای وااای وااای

مادر من از زندگی سیره

جلوی چشا داره می میره

پیش چشام از دستمون می ره

واااای اااااای ااای

می سوزه بین تب                  وااای وااای وااای وااای

تب داره روز و شب                 وااای وااای وااای وااای

رد سرخ شکستگی

روی بازو و دستشه

یه تسبیحه تو دستی که

رو پهلوی شکستشه

آتیشه تو دلش                           وااای وااای وااای وااای

زرده شمایلش                           وااای وااای وااای وااای

شده خونمون مثل ویرونه

زمین و زمون روضه می خونه

ماه آسمون، دل پریشونه

واااای اااااای ااای

نوشته شده در یکشنبه 91 فروردین 27ساعت ساعت 1:39 صبح توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید