کُلِّها لا بِمَعْسُورِها، یا کَریمُ یا کَریمُ یا کَریمُ، وَافْتَحْ لى بابَ الاَْمْرِ الَّذى

نه به دشوارش اى بزرگوار ... و بگشا برایم درب آن کارى را که

فیهِ الْعافِیَةُ وَالْفَرَجُ، وَافْتَحْ لى بابَهُ، وَ یَسِّرْلى مَخْرَجَهُ، وَ مَنْ قَدَّرْتَ لَهُ

در آن تندرستى و گشایش باشد و بگشا برایم درش را و آسان گردان برایم بیرون آمدنش را و هر که را مقدر کرده اى

عَلَىَّ مَقْدُورَةً مِنْ خَلْقِکَ فَخُذْ عَنّى بِسَمْعِهِ وَ بَصَرِهِ، وَ لِسانِهِ وَ یَدِهِ،

که بر من قدرتى داشته باشد از خلقت پس برگیر از من گوشش و چشمش و زبانش و دستش را

وَخُذْهُ عَنْ یَمینِهِ وَ عَنْ یَسارِهِ، وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ مِنْ قُدّامِهِ، وَامْنَعْهُ اَنْ یَصِلَ

و برگیر او را از راستش و از چپش و از پشت سرش و از پیش رویش و جلوگیریش کن از این که

اِلَىَّ بِسُوء، عَزَّ جارُکَ، وَ جَلَّ ثَنآءُ وَجْهِکَ، وَ لا اِلهَ غَیْرُکَ، اَنْتَ رَبّى وَ اَ نَا

بدى او به من برسد عزیز است پناهنده ات و برجسته است ثناى ذاتت معبودى جز تو نیست تویى پروردگار من و من

عَبْدُکَ، اَللّهُمَّ اَنْتَ رَجآئى فى کُلِّ کُرْبَة، وَ اَنْتَ ثِقَتى فى کُلِّ شِدَّة، وَ اَنْتَ

بنده توام خدایا تویى امید من در هر گرفتارى و تویى محل اعتمادم در هر سختى و تو

لى فى کُلِّ اَمْر نَزَلَ بى ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ، فَکَمْ مِنْ کَرْب یَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤادُ، وَ

براى من در هر پیش آمدى که به من وارد آید پشت و ذخیره اى چه بسیار گرفتارى که ناتوان آمد از آن دل و

تَقِلُّ فیهِ الحیلَةُ، وَ یَشْمَتُ بِهِ الْعَدُوُّ، وَ تُعْیى فیهِ الاُْمُورُ، اَنْزَلْتُهُ بِکَ،

کم شد در آن چاره و شماتت کرد بدان دشمن و درمانده شد از آن وسایل و من به درگاهت آوردم

از ابن محبوب روایت شده که حضرت امام صادق(علیه السلام) این دعا را به شخصى تعلیم فرمود:

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتى لاتُنالُ مِنْکَ اِلاَّ بِرِضاکَ، وَالْخُرُوجَ مِنْ

خدایا از تو خواهم بدان رحمتت که دست کسى بدان نرسد جز به خشنودى تو بیرون رفتن از

جَمیعِ مَعاصیکَ، وَالدُّخُولَ فى کُلِّ ما یُرْضیکَ، وَالنَّجاةَ مِنْ کُلِّ وَرْطَة،

تمام نافرمانى هایت و داخل شدن در هر چه تو را خشنود سازد و رهایى از هر ورطه و گرداب

وَالْمَخْرَجَ مِنْ کُلِّ کَبیرَة اَتى بِها مِنّى عَمْدٌ، اَوْ زَلَّ بِها مِنّى خَطَاٌ، اَوْ خَطَرَ

و درآمدن از هر گناه بزرگى که از روى عمد از من سرزده و یا خطایى مرا بدان لغزانده یا به دلم انداخته

بِها عَلَىَّ خَطَراتُ الشَّیْطانِ، اَسْئَلُکَ خَوْفاً تُوقِفُنى بِهِ عَلى حُدُودِ

آن را وسوسه هاى شیطان از تو خواهم ترسى که نگاه دارى مرا بوسیله آن بر مرزهاى

رِضاکَ، وَ تَشَعَّبَ بِهِ عَنّى کُلُّ شَهْوَة خَطَرَ بِها هَواىَ، وَاسْتُزِلَّ بِها رَأْیى

خشنودیت و پراکنده سازى بدان وسیله از من هر خواهش نفسانى که به خاطرم اندازد هواى نفس و رأى من بلغزد

لِیُجاوِزَ حَدَّ حَلالِکَ، اَسْئَلُکَ اللّهُمَّ الاَْخْذَ بِاَحْسَنِ ما تَعْلَمُ، وَتَرْکِ سَیِّئِ

تا از مرز حلال تو تجاوز کند از تو خواهم خدایا که مرا به بهترین چیزى که از من مى دانى بگیرى و واگذارى آن بدى ها را

کُلِّ ما تَعْلَمُ،اَوْ اَخْطَأُ مِنْ حَیْثُ لا اَعْلَمُ، اَوْمِنْ حَیْثُ اَعْلَمُ، اَسْئَلُکَ السَّعَةَ

که همه آنها را مى دانى یا خطایى که کرده ام چه ندانسته انجام داده ام و چه دانسته از تو خواهم فراخى

فِى الرِّزْقِ، وَالزُّهْدَ فِى الْکَفافِ، وَالْمَخْرَجَ بِالْبَیانِ مِنْ کُلِّ شُبْهَة،

در روزى و قناعت به همان مقدار کفایت و بیرون آمدن با روشنى و بصیرت از هر شبهه

وَالصَّوابَ فى کُلِّ حُجَّة، وَالصِّدْقَ فى جَمیعِ الْمَواطِنِ، وَ اِنْصافَ النّاسِ

و درستى در هر دلیل و راستى در تمام جاها و انصاف دادن به مردم

مِنْ نَفْسى فیما عَلَىَّ وَلِى، وَالتَّذَلُّلَ فى اِعْطاءِ النَّصَفِ مِنْ جَمیعِ مَواطِنِ

از خودم در آنچه به زیان و سود من است و رام بودن در دادن انصاف در تمام موارد

السَّخَطِ وَ الرِّضا، وَ تَرْکَ قَلیلِ الْبَغْىِ وَ کَثیرِهِ فِى الْقَوْلِ مِنّى وَالْفِعْلِ،

خشم و رضا و ترک کردن ستم کمش و زیادش در گفتار و کردار

وَتَمامَ نِعْمَتِکَ فى جَمیعِ الاَْشْیآءِ، وَ الشُّکْرَ لَکَ عَلَیْها لِکَىْ تَرْضا وَ بَعْدَ

و کامل کردن نعمتت را در همه چیزها و سپاسگزاریت در برابر آنها تا حدّى که خشنود شوى و پس از

الرِّضا، وَ اَسْئَلُکَ الْخِیَرَةَ فى کُلِّ ما یَکُونُ فیهِ الْخِیَرَةُ، بِمَیْسُورِ الاُْمُورِ

خشنودى و از تو خواهم خیر و خوبى در هر چیزى که در آن خیرى باشد به کارهاى آسان

وَشَکَوْتُهُ اِلَیْکَ،راغِباً اِلَیْکَ فیهِ عَمَّنْ سِواکَ،قَدْ فَرَّجْتَهُ وَکَفَیْتَهُ،فَاَنْتَ وَلىُّ

و شکوه اش به تو کردم و رو گردانم در آن از غیر تو و تو آن را از من دور کردى و کفایت فرمودى پس تویى سرپرست

کُلِّ نِعْمَة، وَ صاحِبُ کُلِّ حاجَة، وَ مُنْتَهى کُلِّ رَغْبَة، فَلَکَ الْحَمْدُ کَثیراً،

هر نعمت و صاحب هر حاجت و سرحد هر اشتیاق و تو را حمد بسیار و

وَلَکَ الْمَنُّ فاضِلاً.(1)

تو راست منّتى فزون.

1. کافى، جلد 2، صفحه 592، حدیث 32.

 

نوشته شده در پنج شنبه 92 مرداد 3ساعت ساعت 2:45 عصر توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید