غم مرگ تو را با که بگویم                        نشانت را دگر از کی بجویم
الا ای آفتاب حسن یزدان                        بود با نعش پاکت گفتگویم
بجای لب، بریده حنجرت را                      گهی با اشک بوسم، گه به بویم
ببین ، تشنه تمام جان زینب                    ز خمّ عشق خود پرکن سبویم
ببین از نیزه، کوفی، تازیانه                       زند گاهی به پشت و گه به رویم
به نعش بی سر تو جان سپردن               بود والله تنها آرزویم
دگر چشمم نمی بیند به جز تو                 سپید از داغ تو گردیده مویم
میسر نیست تا خونین تنت را                   به اشک  غرق خون دیده شویم
به نیزه می بری جانا دل از من                 که من مجنون این روی نکویم
چودیدم مادرم بالینت آمد                        بشد خاموش دیگر های و هویم
به حالش اشک از دیده فشاندم               خمیده قد چو می آمد به سویم
خدایا بر زمین افتاده اینجا                        تمام هستی من، آبرویم
ندارم تاب بنشستن نه رفتن                    نخیزد ناله دیگر از گلویم
خدایا هستی ام از دست من رفت                    گلم، باغم، بهارم، آرزویم