جانان من افتاده برخاک              باپیکری خونین و پرچاک                  در مقتلش بنشستم غمناک               
سوزد فضا ازآه زینب                                                                می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

جانان زینب سرندارد                 انگشت وانگشتر ندارد                    جزمن کسی یاورندارد
مظلوم بی گناه زینب                                                               می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

افتاده است برخاک میدان          جان داده است در راه جانان             پامال شد از سم اسبان
برآسمان شد آه زینب                                                               می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر
بر سینه اش خنجر نشسته        پیشانی پاکش شکسته                  اعضای او ازهم گسسته
خفته به خاک است شاه زینب                                                    می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

تا در بر او شمر دیدم                شیون کنان سویش دویدم                دل از حیات اوبریدم        
  شد بی فروغ نگاه زینب                                                          می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر   

تا که سرش از تن جدا شد        لرزان زمین کربلا شد                       در ماتمش اهل سما شد
مقتل عبادتگاه زینب                                                                 می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

برنعش این در خون تپیده            بارم گلاب خون از دیده                    چون من کسی محنت ندیده
در خون نشسته ماه زینب                                                         می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

اشکم زیارتنامه خواند              چشمم براو خون می فشاند               حالم کسی جز حق نداند
نی شد زیارتگاه زینب                                                               می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر

کی باورم هست آنچه دیدم      شد واژگون سرو امیدم                      من زینبم بنت الشهیدم
       اهل حرم سپاه زینب                                                         می برندم کوفیان از کربلایت ای برادر