کربلا، منحصر به زمان و مکان مشخصى نیست ؛ بلکه مانند نور، در تمامى آفاق هستى پراکنده گشته و مانند طوفانى جهانى در تمامى اعصار و قرون ، سیر مى کند و هماره صدها قافله دل را به همراه خود مى برد.


کربلا، جایى است که بزرگترین مصیبتهاى تاریخ در آن واقع گشته و غمبارترین روز تاریخ یعنى عاشورا را به خود دیده است .


کربلا، از مقدس ترین مکانهایى است که از نظر شرافت و فضیلت با زمین کعبه برابرى مى کند البته اگر بالاتر نباشد؛ چرا که آن جا کعبه گل است و این جا کعبه دل .


کربلا، هیچ گاه سرزمین جاهلیت و جاهلان نبوده و نیز با خون سرخى که جزو خون رسول خدا آمیخته گشته و پیکرى را که پاره اى از بدن رسول خداست ، چون نگینى درخشان در خود جاى داده است .


کربلا، نامى پرفروغ است که از میان نامهاى دیگر چون : ((غاضریه ، نینوا، ماریه ، عمورا، نواویس ، شط فرات ، طف ، ساحل فرات ، طف فرات و حایر)) به طور ویژه اى ، جلوه نمایى مى کند که گویاى یک حقیقت بسیار مهم است ؛ حقیقتى که در طول تاریخ ، دلها را لرزانده و اشکها را جارى ساخته است ؛ چرا که یادآور کربى عظیم و بلایى بس بزرگ است : هذا موضع کرب و بلاء.

آیا تاکنون اندیشیده اید که چرا مسافر، مى تواند در خاک کربلا نظیر یثرب و بطحا، نماز خود را کامل بخواند؟! مگر نه آن است که انسان در آن جا به وطن عقیده مى رسد و سفرش پایان مى یابد.



کربلا نیز چونان مسجد کوفه ، منبرى بلند براى نشر پیام حق است . مکه ، مدینه ، کوفه و کربلا، ارتباطى عمیق و پیوندى ناگسستنى با یکدیگر دارند؛ چنانکه ماههاى رجب المرجب ، شعبان المعظم و رمضان المبارک که نظم تکوینى آنها گویاى این واقعیت است که شهر على ، شهر النبى و شهر الله ، از ترتیب حکیمانه اى برخوردارند.
بر اساس روایات مورد اعتماد، نخستین کسى که براى حسین بن على علیهماالسلام مرثیه سرایى کرده ، جبرئیل امین علیه السلام مى باشد که براى حضرت آدم علیه السلام هنگام توبه ، چنین گفته است :
((این شخص ، به مصیبتى دچار خواهد شد که مصیبتهاى دیگر در کنار آن ، اندک و کوچکند. عطشان ، غریب و تنها کشته مى شود؛ نه یارى دارد و نه یاورى .
آه ! کاش مى دیدى او را که مى گوید: واعطشاه ! در حالى که تشنگى مانند دود، بین او و آسمان حایل گردیده است و کسى به فریاد او نمى رسد جز با شمشیر و جرعه هاى پیاپى مرگ . آنگاه جبرئیل و آدم علیهما السلام چونان جوانمرده که در سوگ عزیز خود مى نالد، براى حسین گریستند)).
ظاهرا اولین مردى که از خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام مرثیه شهیدان کربلا را پس از وقوع این فاجعه هولناک ، سروده است ((حضرت امام زین العابدین سید الساجدین امام على بن الحسین علیهما السلام )) بوده که در مراحل مختلف ، بویژه مسجد جامع اموى دمشق ، حماسه اى عظیم آفرید و انقلابى بزرگ پدید آورد. تا آنگاه که مردم شام ، گریه و شیون نمودند.
بارى ، مرثیه خوانان و مدیحه سرایان ، در حقیقت به نخستین مرثیه سراى کربلا اقتدا نموده اند. جالب این جاست که نه تنها شیعیان و حتى مسلمانان ، بلکه بیگانگان نیز براى حسین بن على علیهماالسلام روضه خوانى نموده اند.


به این بخش از مرثیه ((جرجى زیدان مسیحى )) توجه فرمایید:
((شب ، چادر خود را برافراشت و جنگ با کشته شدن حسین و یاران باوفا و خویشان فداکارش به پایان رسید و جسدهاى بى سر و خون آلود شهدا در میدان جنگ باقى مانده ، ماه ، اشعه خود را بر دشت کربلا افکند. خاک کربلا که تا روز گذشته خشک و تشنه بود، با خون بى گناهانى سیراب شد. اگر خاک کربلا مى دانست که در آن روز هولناک و تاریخى ، چه فاجعه بزرگ و جنایت عظیمى رخ داده است ، حتما تشنگى را بر سیراب شدن ترجیح مى داد و اگر ماه مى دانست که در آن شب حزن انگیز و شام غریبان ، اشعه خود را به کدام قطعه اى از زمین مى فرستد، حتما روشنایى خود را محبوس مى کرد تا آثار آن جنایت عظیم و دلخراش را - که تاریخ مانند آن را به یاد ندارد - از انظار پنهان کند)).